Fraukje!

Mijn vorige post is alweer van vorige week woensdagavond... hoog tijd voor een nieuw verhaal. Woensdagavond heb ik lekker gerelaxt, thuis. Bijtijds naar bed ook, want donderdagochtend moest ik al om half 7 (!) op om Fraukje van het vliegveld af te halen. Tenminste dat dacht ik... Haar vliegtuig zou landen om 08.35u. Dat werd uiteindelijk 8.43u volgens de borden. Dan zou je toch denken dat ze rond 9 uur, misschien half 10 ofzo wel in de wachtruimte zou zijn. Neehoor. Het was zeker kwart over 10/half 11 voordat ze eindelijk kwam. Ik had intussen natuurlijk al allemaal rampscenarios bedacht, waarvan er 1 waar bleek te zijn: haar telefoon deed het niet in Argentinië. Verder stond er echt een ENORME rij voor de douane, waar ze dus ruim een uur in had gestaan. Bizar slecht geregeld. Anyway, nu was ze er gelukkig. Wij dus naar de stad met de bussen van tienda manuel, waar ik ook mee was gekomen. Prima bussen en lekker snel weer in Bs As. Met de metro naar mijn huis en daar even opfrissen om al snel weer door te gaan voor de lunch. We streken neer voor een cafe in San Telmo en bestelden een heerlijk bord vol met allerlei soorten tapas. Mjum, dat was lekker. Helaas had ik niet heel veel tijd om te eten, want om 14 uur had ik alweer les. Ik vertrok dus snel naar school. Dat was gelukkig niet ver lopen. Na de les, ben ik ook nog naar een werkgroep fonetica gegaan. Daar hebben we allerlei spaanse klanken en typisch argentijnse uitspraak geleerd. De spaanse R is echt onmogelijk voor mij. Ik weet nu hoe ik hem moet vormen in mijn mond, maar hij wil er nog niet uit Verder slikken ze hier ongeveer alle –s-klanken in, maargoed, in ruil daarvoor spreken ze de –y- en de –ll- wel weer uit als een –zj/sj-. Rare Argentijnen! Na de fonetica ben ik even een ijsje gaan eten met Lenia. Het ijs is hier namelijk errug lekker, vermoedelijk vanwege de grote hoeveelheid Italiaanse immigranten. En als je een ijsje haalt krijg je ook niet te weinig, het gaat hier niet in bolletjes, maar in scheppen... Ondertussen was Fraukje overigens op haarzelf de stad aan het verkennen. Om 18 uur was het weer tijd voor de wekelijkse filmvertoning op school. Dit keer was het El secreto de sus ojos. Alweer een aanrader! Hele mooie film, die ook een oscar heeft gewonnen in 2009. Na de film zijn Fraukje en ik een hapje gaan eten in Palermo. In een erg leuke parrilla. Toen we daar aankwamen zaten er helemaal geen buitenlanders (althans zo leek het, heel bijzonder hier). Daarna arriveerde er helaas een groep Nederlanders. We hebben toch lekker gegeten, Matambrito, een van de lokale specialiteiten. En ook lekker genoten van de Argentijnse wijn. Terug naar huis met de bus, maar ik ging toch nog even door naar die milonga die vorige week ook zo leuk was. Daar was Lenia ook nog. En een aantal bekenden van eerdere milonga’s (of vorige week). Heerlijk gedanst, al was het natuurlijk veel te kort. Maarja, ik was ook wel moe, dus toch maar naar bed en slapen, naast Fraukje.

Vrijdag had ik, na een beetje uitslapen, mijn laatste spaanse les. 2 uur priveles. Het was weer erg leuk en gezellig en we hebben het zowaar gered om niveau 4 af te ronden. Dat betekent dat ik nu zelfs heb kennisgemaakt met de subjuntivo (oh, joy!). Na de les heb ik de lerares een afscheidskadootje gegeven, en mijn voormalige leraren ook, voorzover ik ze kon vinden. Zwangere Maru was erg blij met het kleine nijntje-knuffeltje (gedoopt tot Nejito...) en Viviana vond de tulp-pen (met dank aan Annemieke) ook erg mooi. Ze ging hem thuis gebruiken, want op school zou hij maar kwijtraken. Na school zijn Fraukje en ik weer gaan lunchen (dat moet iedere dag, he) en wel bij het biologisch vegetarische restaurantje naast mijn school. Heerlijk, zoals altijd. En gezond. Na de lunch zijn we vertrokken richting Palermo, in eerste instantie om te gaan yoga-en bij DNI, maar toen bleek dat we dat niet gingen redden, zijn we doorgegaan naar Chacarita, naar het kerkhof. Daar hebben we het graf van Pugliese (een tango-componist) vrij snel gevonden (zie zingende Fraukje op haar facebook), maar Carlos Gardel (de grootste tangozanger) is iets minder makkelijk. Gelukkig was het heerlijk weer en lekker rustig daar, dus vonden we geloof ik allebei het niet heel erg om rustig aan over het kerkhof te lopen. Uiteindelijk ook Gardel gevonden, inclusief sigarettenstompje in zijn hand (dat doen ze bij hem in plaats van het leggen van bloemen... hij was vast fervent roker). Nadat we Gardel hadden gevonden moesten we ook nog even op zoek naar een open uitgang, inmiddels waren de meeste gesloten... Daarna terug naar Palermo, een beetje winkelen, een beetje ijsje eten en om 20u een tango-les voor Fraukje. Die zou voor beginners moeten zijn. Helaas bleek het niveau iets hoger. Jammer! Frauk heeft het toch volgehouden, getuige wederom een foto op haar facebook. Daarna gingen we eten. Omdat we om de hoek bij la Cabrera zaten, een restaurant wat ons van alle kanten was aangeraden, zijn we daar langsgelopen. Toen ons werd verteld dat we 30 a 45 op een tafel zouden moeten wachten, leek ons dat niet zo erg, aangezien het wachten aanzienlijk werd veraangenaamd met champagne (als je een glas kon bemachtigen) en enkele hapjes. Uiteindelijk hebben we natuurlijk iets langer staan wachten, maar na ca een uur zaten we dan toch. Nog iets later zaten we zelfs binnen (buiten werd het koud) en stond de airco zacht, hadden we een lekkere fles wijn en een heerlijk maaltje besteld. Mjum wat was dat genieten, je kreeg bij je maaltijd allemaal bakjes met kleine hapjes: puree, pompoenpuree, allerlei groenten, salade en weetikveelwatnogmeer. Wat hebben we genoten. Wel hadden we veel en veel te veel. We hadden naast al deze lekkernijen ook nog een aparte salade besteld. Die was al helemaal heerlijk (met kip en croutons en een verrukkelijke dressing), dus daar hadden we ook een flink gat ingeslagen. Uiteindelijk zijn we rond 1 uur helemaal tonnetje rond vertrokken. Naar bed, want we konden geen pap meer zeggen.

Zaterdag moesten we natuurlijk eerst uitslapen. Daarna zijn we lekker van het weer gaan genieten in de Japanse tuin hier. Daar was toevallig een origami-wedstrijd aan de gang. Helaas mocht ik niet meer meedoen Ik heb wel foto’s gemaakt van de verschillende deelnemende kunstwerken. Ik vond het er zelf niet heel bijzonder uitzien, op een paar dingen na, maar hoor graag de professionele mening van mijn meelezende familieleden. De tuin zelf was erg mooi, dus daar hebben we ook lekker koffie gedronken en wat mooie plaatjes geschoten. Na de tuin gingen we winkelend richting DNI, voor mijn laatste neotango-les. Helaas vielen de winkels wat tegen, meer dan een riem heb ik er niet gevonden (niet erg natuurlijk, ik sleep al genoeg mee!) Wel hebben we onderweg nog een heerlijke salade geluncht. De tangoles was weer erg geslaagd, al was ik wel wat moe. Maar toch, altijd leuk. Fraukje was tijdens de les nog even verder gegaan met winkelen. Na afloop zijn we samen richting het Evita-museum vertrokken, het was namelijk museumnacht. Wat een drukte! Echt ongelofelijk. Het museum is helemaal niet groot, dus we konden probleemloos 2 tourguides tegelijk volgen en struikelen over de menigte. Toch was het wel een mooie ervaring. Het is ook een mooi museum, met allerlei spullen die van Evita of van (een van) haar organisaties zijn geweest. En haar levensverhaal was natuurlijk erg interessant. Na het museum zijn we weer een hapje gaan eten, dit keer in een, achteraf bezien beetje te, sjiek restaurant, waar ze wel heerlijk konden koken/bakken. Na het eten was het absoluut bedtijd.

Zondag is in Buenos Aires de dag van de feria’s. En omdat dat mij de vorige keer zo goed was bevallen, gingen we dit keer samen naar Mataderos, voor de wat meer ambachtelijke feria. Dat was erg leuk. We hebben er een superlekkere chocolade/dulce de leche-likeur gekocht en natuurlijk allerlei voedsel om ter plekke te nuttigen. Ook leuk was het dat we van alles konden proeven, waaronder de likeur. En er werd ook weer gedanst. Folklore en tango. Mooi om te zien die folklore hier, dat lijkt me ook leuk om nog eens te leren. Het lijkt een beetje op Flamenco, qua houding, maar de passen zijn stoerder/showier. Toen we de hele markt hadden gezien, zijn we weer teruggegaan met de bus om thuis wat te eten. We hadden namelijk de afgelopen dagen bij verschillende restaurantjes onze restjes laten inpakken, dus daar hadden we nu een mooi maaltje van. Verse groenten voor een salade erbij en klaar waren we. Na het eten naar Plaza Dorrego, het centrale pleintje van onze wijk, San Telmo, voor een open air milonga. De sfeer is er geweldig, de vloer beroerd. Maar er zijn wel aardig wat mensen, dus ook wel wat mannen die kunnen dansen. Het werd echter koud, dus we besloten verder te gaan naar een binnen-milonga vlakbij. Daar trad het orkest op dat ik op dinsdag ook al had gezien bij Canning en waarvan ik de violiste had leren kennen via een van de andere leerlingen van DNI (Walter) op de milonga donderdag. De live-muziek was weer erg mooi. Wel was het erg jammer dat het relatief rustig was en dat de aanwezige dansers weinig aandacht hadden voor buitenstaanders, maar zich vermaakten door de dansen onder elkaar. Ik heb dus mijn eerste milonga bezocht waarbij ik niet ten dans ben gevraagd. Jammer! Gelukkig was het wel gezellig met Fraukje, Lenia (2 x gedanst) en haar duitse appartementsgenoot Patrick.

Maandag zijn Fraukje en ik naar Recoleta gegaan. Lekker in het zonnetje gewandeld en een koffietje gedronken bij ‘het’ schrijverscafe daar. Daarna al winkelend weer richting centrum gewandeld. Toen kwamen we (by choice) langs de comme il faut winkel. Tsja, en nu heb ik dus een derde paar... Echt hele mooie schoenen, zwart met een zilveren bandje en een niet al te hoge, maar glimmend zilveren hak. Ook heb ik een mooi shirtje met rozen gekocht (en een kanten achterkant) en een zwart shirtje met sportieve open achterkant. Om 4 uur ging ik yoga’en bij DNI, terwijl Fraukje met Patrick La Boca indook. De yogales was weer zwaar als gebruikelijk, maar wel erg fijn. Na afloop voel ik me altijd heerlijk ontspannen na inspanning. Echt iets wat ik thuis weer moet oppakken. Na de yoga ben ik met Lenia (die ook was yoga’en) naar huis gereisd met de metro. Thuis heb ik weer even gechat met Matthijs, tot het moment dat Fraukje terugkwam. Daarna zijn we samen naar een restaurantje in las canitas gegaan, dat ons werd aangeraden door Demian. Wat een leuke buurt! Grappig dat je daar op je 1-na-laatste dag in Buenos Aires ook nog achter kunt komen. Een paar straatjes vol met leuke goedkope restaurantjes en barretjes. En het aangeraden restaurant was inderdaad ook heerlijk. We hebben ons maar weer gewaagd aan het vlees, daar staat Argentinië immers om bekend en we gaan er binnenkort vandoor... Na een heerlijke maaltijd en zelfs een half toetjes per persoon (de eerste keer dat we die gang hebben gered!), zijn we moe maar voldaan de bus naar huis ingestapt.

Dinsdag stonden we bijtijds op, want we wilden naar Tigre, een van de suburbs van Buenos Aires, gelegen aan de rivierdelta van de Rio del plata. We hadden in de Lonely Planet gevonden dat we met bus 60 konden gaan en die kwam langs ons huis, dus dat leek ons handig. Patrick had Fraukje een dag eerder laten weten dat hij ook wel zin had om mee te gaan, dus we hadden om 11 uur met hem afgesproken voor ons huis. Patrick had zelfs laten weten dat hij een kwartier eerder zou zijn, zodat we verbaasd waren toen we om 10 over 11 nog niets van hem hadden gezien of gehoord. Gelukkig kwam hij na 5 minuten alsnog aanlopen. Na een boel gedoe om de voor busvervoer noodzakelijke muntjes te verkrijgen (water kopen in de supermarkt en wisselen) konden we dan toch op lijn 60. Die bleek vervolgens 50 cent duurder dan we dachten. Gelukkig hadden we een klein beetje munten extra, dus redden we het nog precies. Wij betaald in de muntautomaat achter de chauffeur (zo werkt dat hier) en zitten (het was rustig). En wachten. Een half uur later waren we net in Palermo en begon het ons te dagen dat de bus misschien niet het snelste vervoermiddel was en dat de anderhalf uur reistijd die de Lonely Planet vermeldde wellicht niet helemaal klopte. Gelukkig was er een Oostenrijks meisje bij ons komen zitten, die ons al snel kon vertellen dat we beter bij de volgende halte over konden stappen op de trein. Zo gezegd zo gedaan. Onderweg nog koffie gescoord en natuurlijk een kaartje voor de trein. Was nog 65 cent goedkoper dan de bus ook (in euro’s toch zeker 10 cent)! Helaas hadden wij natuurlijk inmiddels allebei betaald, dus was het meer een les voor de terugreis, maar toch. De trein was een erg leuk boemeltje wat om de haverklap stopte en nooit echt op gang kwam. De metro ging harder. Maar we hadden wel leuk uitzicht en daardoor waren we er toch in no-time. In Tigre aangekomen zijn we gelijk naar de haven gelopen om een boottocht naar een van de eilandjes in de delta te boeken. Het werd Tres Bocas, omdat daar een drietal eilandjes verbonden zijn met bruggetjes en er dus wel wat te beleven moest zijn. De bootreis was een mooie ervaring. Ook de boot stopte om de haverklap (hier een steiger, daar een steiger) en het uitzicht was fenomenaal, dus ook nu waren we er zo. We hadden inmiddels behoorlijk wat honger (het was al rond 3 uur), dus we gingen op zoek naar een lunchtentje. Helaas liepen we verkeerd. In eerste instantie een doodlopend stuk in. In tweede instantie van de bewoonde wereld af, in plaats van er naar toe. Zodat we op een gegeven moment in het bos belandden. Patrick had duidelijk geen zin in een hike en vertelde dat hij om half 7 had afgesproken met vrienden en dat hij dus om 4 uur de boot terug moest hebben. So be it, Frauk en ik wilden het bos in. Wat een mooie wandeling was dat! Over boomstronkbruggetjes, onder en over boomtakken door en heen; af en toe modderpoelen ontwijkend. Maar heerlijk. En met mooi weer. We voelden ons gelijk een ander mens. Wat een andere wereld dan Buenos Aires! En dat zo dichtbij! Aan het eind van het rondje kwam natuurlijk de zwaarste uitdaging: een boomstronkbrug die nauwelijks brug meer was te noemen. Maar we hebben het gered! En de beloning volgde spoedig in de vorm van een parrilla met heerlijk vers geperst sap en pasta. Dat smaakte goed! Toen we al het lekkers op hadden, kwam toevallig precies de boot terug naar het vasteland eraan (die ook bij de parrilla stopte), zodat we gelijk konden instappen. Nog een mooie bootreis terug, al waren we natuurlijk inmiddels wel wat moe. Ik merkte dat ik af en toe de ogen wat moeilijk open hield. Dat was natuurlijk ook nog tijdens de treinreis terug, die duurde tot het laatste treinstation en vervolgens met de metro naar huis. Daar even tijd om te relaxen. De laatste was gedaan, geïnternet en alvast wat gepakt. En toen naar La Catedral. Ook voor de laatste keer. Weer eens met de bus. De sfeer in la Catedral was weer geweldig. De tango iets minder. Het was nogal een incrowd, die weer weinig anderen ten dans vroeg. Niettemin mijn nieuwe schoenen gelukkig wel even kunnen uitproberen. Ze zijn fijn Ook gezellig gehad, met Lenia, Patrick, Karen, Melanie en nieuwe vrienden, waaronder een Argentijn genaamd Gonzalo. Die in de loop van de avond steeds dronkener werd (wij natuurlijk niet!). Zo halverwege de avond werd ik ook ineens aangeklampt door een onverstaanbare Argentijnse die om de een of andere reden groot fan van mij was. En mij de rest van de avond enthousiast toejuichte iedere keer als ik langsliep (iets met ‘rubia’/ blondje... de rest verstond ik niet; haar Argentijnse buurman overigens ook niet). Veel te laat pakten Fraukje en ik de taxi naar huis. Maar het was wel een leuke avond.

Vanochtend, de dag van het vertrek. Het viel me echt behoorlijk zwaar. Ik heb nog lang niet het idee dat ik Buenos Aires ken en ik wil nog zoveel meer! Maar toch, ik moet ook andere gebieden zien. Dus we gaan. We hadden de boot om 12.30u, dus om 11.00u afgesproken met de verhuurder. Die was zelfs te vroeg (hoe onargentijns!). Ik heb gelukkig probleemloos mijn borg teruggekregen, dus we konden er snel vandoor. Nog even langs school om het bootticket te printen en nog een paar gedagjes te zeggen en kadootjes te vergeven. Erg gezellig, enthousiaste begroetingen en vaarwels en het printen ging ook prima. Toch zaten we pas tegen 12-en in een taxi naar de bootterminal. Daar konden we gelukkig nog wel inchecken, maar de bagagekar was al weg, dus die moesten we meenemen. Ok. Wij door de douane, stempeltje hier, formuliertje daar, en door naar de boot. Zodra wij instapten ging de deur dicht. Met dank aan Buquebus, wat een service! De boot was ongelofelijk luxe en de bootreis erg kort. Slechts een uurtje. Toch kwamen we 2 uur later aan, want Uruguay ligt een uurtje dichterbij Nederland. Nog maar –3 dus! Op de boot heb ik een groot deel van dit verhaal getypt. Handig, die ‘wachttijd’. Aangekomen in Colonia del Sacramento zochten we een hostel uit op basis van de ligging en de Lonely Planet. Het werd Hostal Colonia van HI. Wat een goede keus! Ik zit er nu in de patio te internetten (wifi) terwijl Fraukje een boekje leest en de avond valt over Colonia. Onze 2-persoonskamer heeft een 2 een een 1 persoonsbed en een schattig opstapje. De badkamers zijn schoon en zien er prima uit. En dat voor maar 15 dollar pp. En daarvoor mochten we ook nog gratis fietsen lenen. Dat hebben we dus maar gelijk gedaan. Via de bank (om Uruguayaanse pesos te verkrijgen) naar het oude centrum. Fietsen over hobbelige keienstraatjes is niet makkelijk, maar geeft wel sfeer. We begrijpen hoe er een slag in de wielen is gekomen (ooit, lang geleden, niet door ons natuurlijk). Bij de haven aangekomen sloeg natuurlijk de honger toe, dus wij zijn gaan zitten voor wat lunch. Helaas bleek het restaurantje niet echt heel goedkoop (in tegenstelling tot de meeste onderweg). Toch hebben we wel lekker gezeten en gegeten in de zon. Toen weer verder op de fiets. Het hele dorpje in een middag doorgecrosst. En als beloning lekker aan het water liggen in het gras. Wat kan het leven fijn zijn. Denk dat we allebei wel even hebben geslapen daar in de zon. Totdat die minder fel werd en de wind en wolken roet in het eten gooiden. Toch maar terug naar het hostel dus. En daar zitten we nu, te genieten van onze laatste slokjes chocolade/dulce de leche likeur (mjummie! Wat was dat een klein flesje...) en in afwachting van de avond. En daarmee is er een eind gekomen aan dit verslag. Het wordt tijd dat we een eind maken aan het wachten en weer gaan beleven. Tot de volgende keer!