More Tango-time!

Een nieuw verslag, ook al moeten de foto’s nog geplaatst bij het vorige verslag. Ook dat zal ik snel eens gaan doen, met de foto’s bij dit verslag. Als ik het mij goed herinner eindigde het vorige verslag onderweg naar Florianopolis (Floripa). Nu ik nog een uur te doden heb tijdens een volgende busreis, lijkt me dit een mooi moment om maar weer eens te typen.

Aangekomen in Floripa op het busstation is Megan, onze vriendin uit Cabo Polonio die met ons meereisde, eerst een kaartje voor de zaterdagnachtbus naar Iguazu gaan kopen. Wij vooralsnog niet, want we wisten nog niet zeker of we op vrijdag of op zaterdag zouden willen vertrekken. Wel bracht Megan ons een kaartje met het telefoonnummer van de busmaatschappij, zodat we telefonisch zouden kunnen reserveren, zodra we eruit waren. Daarna liepen we richting het lokale busstation voor de bus naar het eiland Sta Catharina, waar het door ons gekozen hostel op lag. Aldaar zouden we dan moeten overstappen op een bus naar het hostel. We werden echter onderweg staande gehouden door een man die (onder andere) ons hostel vertegenwoordigde. De man wilde wel even bellen met het hostel of er plek was. Prima. Zo gezegd zo gedaan. Er was plek, voor 2 personen op een 4-persoonskamer en voor 1’tje in een 12-persoons dorm. Prima. De man wilde ons wel brengen voor 30 reales. En Fraukje wilde natuurlijk afdingen. Zo werd het uiteindelijk 21 reales, well done Fraukje! En we waren lekker snel in het hostel, zonder buswachttijden en overstap e.d. Wij vlug inchecken dus. Wat een mooi hostel, met uitzicht op het meer en vlakbij het strand. En aardig vol, dus heel gezellig. Het eerste wat we na aankomst deden, was natuurlijk douchen. Na bijna 2 dagen in de bus was dat wel heel fijn. Daarna zijn we naar boven gelopen, naar de bar voor onze gratis caipirinha van die dag (iedere dag om half 8). Omdat ik die dag alweer 6 maanden verkering had met Matthijs (!) heb ik me daarna even teruggetrokken om met hem te skypen, terwijl Fraukje en Megan zich vermaakten met de ander hostelbezoekers. Nog een caipirinha later, (helaas niet meer gratis) kregen we toch wel honger, dus hebben we een nabijgelegen sushi-restaurant opgezocht. Heerlijk! Daarna nog 1 drankje in de bar en tijd om in te storten in bed... het was een lange dag.

Donderdag hebben we dus lekker uitgeslapen. Na het ontbijt bleek er om half 12 een surfles te worden georganiseerd door het hostel. Dat leek ons wel wat. En dat was het ook. Wat een lol! Fraukje bleek een natuurtalent en kon aan het einde van de les al zowat iedere golf helemaal blijven staan (zo ongeveer tot aan het strand dus). Ook bij mij ging het gelukkig steeds beter. Maar we hebben vooral veel plezier gehad in het water. Helaas heeft het wel een beetje geregend, maar in een wetsuit is dat niet zo erg. Na de surfles gingen we terug naar het hostel voor een douche. Helaas kregen we toen ook te horen dat we van vrijdag op zaterdag (we hadden inmiddels besloten om pas zaterdag naar Iguazu te vertrekken) waarschijnlijk in een andere kamer zouden moeten slapen, minder luxe en met 2 mannen in plaats van 2 vrouwen. Jammer als dat zo zou zijn... Omdat er nog een flink deel van de middag resteerde zijn we er vervolgens met Megan op uitgetrokken met de ferry over het meer, naar een kleine waterval en een buurtje met veel lekkere restaurantjes. Helaas wilden we de boot voor het donker terugnemen, dus voor de restaurantjes hadden we niet echt tijd meer. Al hebben we wel een lekkere garnalen-empenada gegeten en verse jus gedronken. Het was overigens inmiddels gelukkig aardig zonnig geworden, dus zeker geen straf om in een bootje over een meer te varen. Bij terugkeer in het hostel konden we meteen aanschuiven. Het was mexicaanse avond en we aten fajita’s. Lekker! De beste hostelmaaltijd tot nu toe (ook de duurste...). Daarna nog een drankje met de andere hostelmensen en toen was het voor mij bedtijd. Ik had namelijk voor de volgende ochtend grootste plannen!

Ik stond om half 8 op om te douchen en mn spullen te pakken. Even tijd voor een vlug ontbijt en toen met de bus naar het nabijgelegen dorp. We hadden overigens nog altijd niets gehoord over een eventuele verhuizing later die vrijdag, dus mijn spullen liet ik gewoon in onze huidige kamer. Rond 9 uur vertrok ik, met een stuk of 6 andere toeristen (grotendeels ook brazilianen), in een bootje richting ilha Xavier, om aldaar te duiken! Er waren 3 instructeurs voor ons 7-en, ook een prima verdeling. 1 instructeur ging het water in met een stelletje, waarvan de vrouw duidelijk nog niet zo ervaren was. De andere 2 instructeurs gingen met de overige 5 duikers mee. In de loop van de eerste duik verdween 1 van de instructeurs na een tijdje met de 2 minder ervaren duikers van de 5, vermoedelijk terug naar het oppervlak omdat zij geen lucht meer hadden. Met zijn 4-en hebben we toen nog een stukje verder gedoken. Het was een erg mooie duik. Ik heb zeesterren, –egels, anemonen en een hele berg aan mooi gekleurde vissen gezien. Maar het mooiste was toch wel een voorbij zwevende schildpad. Al met al duurde de eerste duik ongeveer een uur op 10 a 15 meter diepte. Daarna hebben we snel even wat gegeten en gedronken op de boot, om te vervolgen met de 2e duik, een stromingsduik om het eiland heen. Het stelletje ging nu niet meer mee, en 1 instructeur bleef ook boven, om de boot naar het ophaalpunt te varen. Er stond een behoorlijk sterke stroming, dus het was af en toe best zwaar, maar zeker ook weer een mooie duik. Deze keer had ik de onderwatercamera mee, dus kan ik verwijzen naar de foto’s (ja, die komen er echt aan!). Toen we na een half uur boven water kwamen aan de andere kant van het eiland bleek de zee daar behoorlijk wild, dus terug in de boot komen bepaald geen kinderspel. Toch is het uiteindelijk gelukt. Gelukkig maar. Even bijkomen op de terugweg naar ‘ons’ eiland. Daar e-mailadressen uitgewisseld in verband met de foto’s en toen ben ik lekker teruggewandeld naar het hostel. Om halverwege af te buigen naar het strand waar ik Fraukje en Megan vond in een ligstoel. Daar ben ik dus maar bij gaan liggen. Beide waren overigens intussen aardig aan het verbranden, zo bleek later, want wat was het ineens mooi weer! We zijn met zijn 3-en lekker wat eten gaan halen bij een standje vlakbij (volkoren appeltaart!) en vervolgens, na nog wat te hebben gezond, met zn 3-en teruggelopen naar het hostel. Daar kregen Frauk en ik helaas te horen dat we toch moesten verhuizen en wel direct. De volgende bewoners van onze kamer stonden al klaar. Jammer! Wij dus inpakken, verhuizen en douchen. Daarna een wandeling richting een ander strand, iets verder weg, in de hoop te kunnen sandboarden. Ze waren helaas net aan het inpakken, dus dat ging niet meer. Morgen dan maar! En nu terug naar hostel voor de gratis caipirinha. Gezellig aan de praat geraakt met wat andere hostelbezoekers waaronder 2 brazilianen. Honger, dus een hapje eten. Omdat het onze laatste avond in Floripa was, moesten we de lokale specialiteit, garnalen, uitproberen. De zoon van de hosteleigenaar wist wel waar. De 2 brazilianen gingen mee (waarom was niet duidelijk, ze bestelden niets, wel at er eentje schaamteloos mee van onze enorme berg garnalen...). Nou, die garnalen waren in ieder geval wel erg lekker! Omdat daarna ons geld op was, wilden we toen naar de pinautomaat. Die bleek echter om 12 uur te sluiten. Het was net na 12-en. Pech. Dan maar niet al te veel uitgeven. Dat hoefde ook niet, bleek al snel. We gingen voor de helft van de prijs naar binnen bij een samba-feest met live-muziek en hebben daar een paar biertjes gedronken en natuurlijk heel veel gedanst. Leuk! Ook aan de praat geraakte met wat andere, lokale, brazilianen. Voor we het wisten was het feest afgelopen, om 3 uur en liepen we, met de 2 brazilianen uit ons hostel, terug naar huis. Waar we tegen 4-en lekker naar dromenland vertrokken in onze ‘nieuwe’ kamer. 1 van de mannen was overigens op dat moment nog niet thuis...

Zaterdagochtend weer het inmiddels al gebruikelijke ritueel van tas inpakken, kamer uitchecken en en passant natuurlijk douchen en ontbijten. Daarna wandelen naar t dorp, want we moesten nog steeds pinnen. Natuurlijk was t dorp stiekem best een aardige wandeling, dus onderweg nog even gestopt voor wat vers geperst sap. Dat doen die brazilianen goed, werkelijk overal kun je de meest exotische vruchtensappen krijgen. Fraukje ging voor mango-sinaasappel en ik voor meloen-sinaasappel. Mjum. Daarna dus pinnen en toen bleek tot onze schrik dat we over anderhalf uur alweer terug moesten zijn in ons hostel voor de gedeelde taxi met Megan naar het busstation. Helaas dus ook op zaterdag geen tijd voor sandboarden. Wel nog heel even naar het strand. Klein zwemslagje in de golven en naar het hostel. Daar heb ik nog even snel gedoucht en me omgekleed en toen zijn we snel in de taxi gestapt. Te snel, zo bleek halverwege. Onze paspoorten en de laptop lagen nog in de kluis bij t hostel. We besloten dus dat ik zo snel mogelijk een taxi terug zou nemen en dat Frauk alvast de kaartjes zou gaan halen met Megan. Op die manier zouden we hopelijk de bus nog halen. Ik werd dus bij het eerste het beste uitzichtpunt onderweg uit de taxi gegooid in de hoop dat ik daar een nieuwe kon vinden. Ik vond echter alleen een bezette. De chauffeur daarvan dus maar gevraagd of hij een collega kon laten komen. Toen bood de man in de taxi echter aan om met mij naar mijn hostel te gaan met zijn taxi. Hij was gewoon maar wat aan het rondrijden en het leek hem wel gezellig. Raar! Maargoed, ik zat nogal omhoog en de chauffeur en de man leken me eigenlijk wel betrouwbaar, dus ik stapte in. Wij naar het hostel. Was best gezellig in de taxi. Al was de man natuurlijk wel erg nieuwsgierig. Hij vond het volgens mij ook gewoon leuk om zijn engels te oefenen (mijn portugees is nog niet zo vloeiend). Na 20 minuten kwamen we aan bij het hostel. Ik snel naar binnen, spullen gepakt en weer naar buiten. Alwaar de man mij vervolgens ook nog aanbood om samen terug te gaan naar het busstation. Tsja, in eerste instantie wilde ik weigeren, dat kon ik toch niet van hem vragen? Maar hij bezwoer mij dat hij zich anders toch maar zou vervelen (dat was ook de reden dat hij de taxi had gepakt in de eerste plaats) dus dat hij het alleen maar gezellig vond. En dat was het ook. Een kwartier voor tijd kwam ik aan op het station. De man stelde zelfs voor om de kosten van zijn gehele taxirit te delen. Prima! Toen is hij zelfs nog even mee naar binnen gelopen om Megan de hand te schudden (Frauk was kwijt) en vervolgens hebben we gedag gezegd. Bedankt! Tijd om te boarden in de bus.

De busreis zelf was natuurlijk weinig spannend. Er waren films, er waren te harde stoelen en er was te weinig slaap. Om 8 uur s ochtends waren we in Foz de Iguacu, de Braziliaanse kant dus. Busticket voor Fraukje geregeld, zodat ze de volgende dag met een nachtbus naar Sao Paolo kon vertrekken, alwaar haar vlucht naar Europa zou vertrekken. Eigenlijk had ze daarvoor nog een vlucht van Bs As naar Sao Paolo, maar die vlucht skippen leek ons geen slecht plan en had ook bij notificatie per e-mail niet geleid tot bezwaren van de vliegmaatschappij (ook niet tot toestemming overigens). Toen dat rond was, hebben we de bus naar de busterminal in het centrum gepakt en daar vervolgens de bus naar Puerto Iguazu, de Argentijnse kant. Omdat we wisten dat we later die dag weer terug wilden naar de Braziliaanse kant, hebben we niet geëmigreerd, maar wel geïmmigreerd aan de Argentijnse kant. Toen zijn we vanaf het busstation in Puerto Iguazu met de volgende bus naar ons hostel vertrokken. Dat zag er wel heel mooi (zij het enigszins verlaten) uit. Na het inleveren van was (door mij) het navraag doen naar allerlei mogelijke bezoeken aan de watervallen en een snelle douche, pakten we de bus terug naar de busterminal in Puerto. Daar regelden we een retourtje naar de watervallen in Brazilië, inclusief stops bij alle douanes. Maar omdat we niet geëmigreerd waren uit Brazilië, mochten we daar ook niet immigreren. Nu heb ik dus een mooie ‘foutje bedankt’-stempel in mijn paspoort. Emigreren uit Argentinië was geen probleem. Stelletje stempelgekken. De watervallen waren erg mooi en indrukwekkend vanaf de Braziliaanse kant. Er was een wandelingetje van anderhalve kilometer met allemaal beestjes onderweg. Je kwam daar met de parkbus. En met de parkbus gingen we ook weer terug naar onze transferbus naar Puerto. De laatste natuurlijk. Met nog een aantal Nederlanders erin (en ook enkele anderen). Met de transferbus weer door de douane. Dit keer ben ik wel geëmigreerd. Fraukje niet, want die had een bepaald briefje niet bewaard... Dat zou ze de volgende dag bij immigratie moeten laten zien en dan zou alles worden gecorrigeerd. Immigreren in Argentinië was natuurlijk weer geen probleem. Terug aangekomen in Puerto was t tijd voor onze laatste avond uit eten samen. We hebben een superleuk en goedkoop restaurant uitgezocht en daar de hele avond en nacht gezeten en alles gegeten was ons hartje begeerde (en we aankonden). En we waren 150 pesos, zo,n 30 euro kwijt met zn tweeën. Netjes. Terug met de bus, de laatste in een flinke reeks! En toen was het bedtijd.

De volgende ochtend ging de wekker vroeg, want we wilden vroeg naar de Argentijnse watervallen. Helaas gooide een sms van de moeder van Fraukje roet in het eten: “Dringend, je moet instappen in Buenos Aires! Anders wordt de totale vlucht gecanceld.” Bureaucratisch geneuzel! Maar wel heel vervelend, want wij hadden hier totaal niet op geanticipeerd. Onder het ontbijt dus zoeken naar nachtbussen naar Buenos Aires en uitvinden of we het geld voor het ticket naar Sao Paolo terug konden krijgen. Dat bleek het geval, als we binnen 2 uur op het busstation zouden staan. Fraukje moest toch ook nog langs de Braziliaanse douane, dus dat leek geen probleem. Behalve dat Fraukje het bewuste briefje niet meer kon vinden. Helaas. Toch een taxi gepakt naar de douane en doen alsof onze neus bloedt. Dat werkte, na een kwartier overleg met de buurman gaf de douaneman ook fraukje de benodigde stempels. Op het busstation was het geld terugkrijgen ook een peuleschil, tenminste zodra een man voor ons optrad als tolk. Daarvoor kregen we alleen maar nee te horen van de dame achter de balie. Maar met zijn hulp kregen we snel het geld. Hop, in de volgende taxi, terug naar Puerto, naar het busstation voor tickets naar Buenos Aires. Ook dat ging goed bij de douane. Vele stempels rijker kwamen we op het busstation aan. Inmiddels had ik bedacht dat ik gezellig met Fraukje mee zou gaan naar Buenos Aires. Toch geen Salta en minder dagen onderweg voor mij. Maar wel meer dagen in Buenos Aires en meer tango 2 tickets naar Bs As dus. Daar hadden we natuurlijk nog niet genoeg geld voor, dus even via de bank en ook maar gelijk de supermarkt. Betalen en vlug in de bus naar de watervallen. Nog 5 uur te gaan voor vertrek van onze bus. Natuurlijk hebben we niet alles van de watervallen kunnen zien. We hebben ons echter wel prima vermaakt, vooral op het strandje tussen de watervallen in en in de korte boottocht onder de watervallen door. Kletsnat waren we. Gelukkig waren we redelijk voorbereid en had ik dus alleen mijn bikini aan. En mijn schoenen, die was ik even vergeten, dus die zijn nog steeds nat. Na alle waterpret snel terug naar het busstation, even omkleden en de bus in. Alwaar bleek dat we de enige passagiers waren. Grappig! Het personeel bestond uit een chauffeurtje van 27 en een bediende van 24 jaar oud. Maar vooral die jongste had de grootste praatjes. We hebben wel gezellig met zn 4-en mate gedronken in de cabine. Laat de politie t maar niet horen, dat mag vast niet. Na een uur of 2 kwamen er een paar andere passagiers bij. En even later werden de jochies ook vervangen, evenals de dekens, de kussens en het voedsel aan boord. De bus was overigens behoorlijk luxe. De stoel kon ver naar achteren en we kregen dus eten, drinken en dekens etc aan boord. De bus bleef bovendien de rest van de reis halfleeg. Dus toen bleek dat de mannen in de rij voor ons keihard snurkten, zijn Frauk en ik fijn naar achteren verhuisd. En hebben daar lekker geslapen.

Vanochtend om 10.30u kwamen we aan in Buenos Aires, op het busstation. Daar hebben we de bagage opgeslagen, gekeken hoe laat de bus naar het vliegveld zou gaan en zijn nog even de stad in gewandeld voor een verse jus. Veel te snel daarna was het tijd voor afscheid. Vaarwel! Het was echt supergezellig met Fraukje, dus de plannen zijn al gemaakt voor een volgende trip. Omdat ik natuurlijk ook ergens heen moest met mijn bagage en het busstation geen wifi bleek te hebben, heb ik de taxi gepakt naar mijn oude talenschool. Daar werd ik met open armen ontvangen. Wat een gezellig weerzien. Sylvana van de receptie bleek meer dan bereid om mij te helpen bij mijn zoektocht naar de ideale slaapplek en met haar hulp zit ik nu in +1 hostel, op een supercentrale locatie. Het hostel zelf ziet er ook prima uit. Ik lig op de kamer met 3 ozzies, die morgen achterlijk vroeg zullen vertrekken. Meer bewoners van het hostel heb ik nog niet gezien, alleen het personeel. Dat ook erg sympathiek is. Ns een douche en een chat met Matthijs ben ik er even op uitgetrokken voor lunch (dat werd tijd om half 6) en een pinautomaat. Allemaal vlakbij, om de hoek natuurlijk. Toplocatie. Over anderhalf uur heb ik met Lenia afgesproken bij la Catedral, ben benieuwd. Hopelijk weer een avondje vanouds tango dansen. Daar heb ik zin in. Zou ik het nog kunnen?