Op reis... alweer een week voorbij

Alweer bijna een week voorbij. Dat gaat zo snel hier! Jullie zitten vast allemaal met smart te wachten op de volgende aflevering van de reisverhalen van Fraukje en Stella, dus hier komtie!

Woensdagavond was het dus tijd voor avontuur, in de vorm van avondeten. Wij gingen naar een restaurantje wat we eerder die dag hadden gezien en wat adverteerde met erg goedkope maaltijden. Het bleek een soort huiskamer-in-3-delen restaurant te zijn. Omdat het er ook nog eens behoorlijk rustig was, hadden we een deel van de huiskamer helemaal voor onszelf. We hebben lekker gegeten en Clerico ontdekt. Dat laatste is een heerlijk drankje met verse appel en witte wijn. Jummie! Na het eten konden we geen pap meer zeggen en doken we dus fijn onze heerlijke kamer in.

Donderdag genoten van het ontbijt van het hostel (brood met boter en jam en koffie/thee) en daarna vlug uitgecheckt. Vervolgens nog even gedoucht (we waren niet zo snel die ochtend) en het dorpje in. Langs de Tourist info voor informatie over de wandeling door het dorp (helaas pas om 15 uur, dan wilden we al weg zijn) en langs het strand voor een fijne wandeling, en een paar mooie foto’s, om daar vervolgens te genieten van een heerlijke (maar dure!) kop koffie/submarino. Dat laatste is overigens warme melk met daarin gesmolten chocolade. Niet dat het koud was, maar chocolade is altijd lekker! Daarna zijn we over het plaatselijke marktje met handwerk gewandeld (Fraukje heeft oorbellen gekocht) en nog een beetje door het dorp. Daar kwamen we tot onze verbazing bij een lunchtentje Patrick tegen, de vriend van de huisgenoot van Lenia, met wie we in Buenos Aires een tijdje hadden opgetrokken. Gezellig even bijpraten, totdat het tijd werd voor ons om de bus te halen. Patrick moest ook met de bus naar Montevideo (wij ook), maar had in eerste instantie een latere bus in gedachten. Toen we echter via het hostel (om onze bagage op te pikken) aankwamen bij de terminal, kwam even later Patrick daar ook alweer aanlopen en stapte in dezelfde bus. De bus naar Montevideo dus. Slechts 2,5 uur en wat een luxe. Prima stoelen en on-board wi-fi. En dat voor 2,5 uur! Eind van de middag kwamen we aan in Montevideo. We hadden vantevoren een hostel uitgezocht en gingen dus, na afscheid te hebben genomen van Patrick, die de bus naar Florianopolis zou nemen die avond, op zoek naar de bus naar dat hostel. Halte snel gevonden en even later kwam er ook al een goede bus aanrijden. Hij zat weliswaar een beetje vol, maar het ging nog wel. Wij achterin staan met onze backpacks, tegen de leuningen. Helemaal door tot de eindhalte, een kwartier, een van de centrale pleinen van Montevideo. In het hostel werden we hartelijk verwelkomd. Het leek ons erg gezellig, dus we boekten een kamer voor 2. Maar dat bleek een hokje. Geen raam en dus ook geen daglicht. Bovendien bleek een van de 2 matrassen erg dun. Gelukkig bleek het geen probleem om een andere matras te regelen. Dat scheelde aanzienlijk al bleef het jammer van het daglicht. Na ons een beetje te hebben geïnstalleerd zijn we Montevideo ingewandeld, in eerste instantie in de richting van de oude wijk. Jammergenoeg was alles al dicht (winkels enzo), dus veel hebben we niet kunnen doen. Bovendien begon het donker te worden en het leek ons geen hele veilige buurt in het donker. We liepen dus weer terug naar het plein en een klein stukje de andere kant op vonden we een supermarkt alwaar we de ingrediënten kochten voor een heerlijke avondmaaltijdsalade. Die hebben we vervolgens tezamen met een fles wijn uit Argentinië soldaat gemaakt in het hostel. Toen waren we moe en gingen we fijn op ons hokje aan. Helaas sliep dat niet al te fijn. Ook het hoofdkussen bleek nauwelijks meer dan een kussensloop. Toch probeer je dan maar te slapen. Hetgeen de volgende ochtend bij mij resulteerde in flinke kramp aan mijn schouder/nek.

Weer ontbijt van het hostel: vreselijk zoet vruchtensap, melk, cornflakes, brood met boter, jam en dulce de leche en wat fruit. Omdat we niet zo tevreden waren over de kamer, hebben we vervolgens om een ander gevraagd, bij voorkeur met uitzicht op het plein. Dat bleek mogelijk, die zou vanmiddag.vanavond klaar zijn voor ons. Fijn. Ook werden we uitgenodigd voor een asado die avond in het hostel (soort barbecue), zij het pas nadat we tegenover de baliemeneer hadden ontkend dat we vegetarisch waren (een indruk die hij vast had overgehouden van onze salade de avond ervoor). We schreven ons dus maar in voor de asado, het was goedkoop en ongetwijfeld gezellig. Nu konden we dan met een gerust hart gaan douchen en er vervolgens op van het hostel gehuurde fietsen op uit om de stad te verkennen. Dat viel tegen. Montevideo is geen leuke stad om te fietsen; het verkeer is veel te druk. Omdat we ook eerst nog geld moesten regelen en langs het postkantoor wilden (papa en mama, er zijn boeken naar jullie onderweg...) moesten we helaas wel een tijdje door het centrum dolen. Vervolgens hebben we ook nog eens heerlijk (maar veel te veel) gegeten bij een all-you-can-eat vegetarisch restaurant. Dat was lekker! Daarna zijn we langs de kust gefietst, dat was wel te doen. Al bleef het drukke verkeer op de weg naast het fietspad wat afleidend en nou niet bepaald gezellig. De zee aan de andere kant was dat natuurlijk juist weer wel. We hebben vervolgens een tijdje op een bankje naar de zee zitten staren en zijn toen weer via een andere route teruggefietst. Onderweg nog enkele winkels aandoend (Fraukje heeft een erg leuk truitje gekocht). Bij het hostel hadden we gelukkig nog even tijd voordat de asado zou beginnen (we zaten nog steeds erg vol), dus we hebben ons nog even teruggetrokken op onze mooie kamer met uitzicht. Helaas kwam het tijdstip van de asado te snel dichterbij, dus om half 10 hadden we nog altijd geen honger. We hebben echter toch maar een vorkje meegeprikt, maar echt veel was het niet, ook omdat de kwaliteit nou ook niet echt geweldig was. Het was gelukkig wel gezellig met een argentijn en een duitse dicht bij ons aan tafel. We hebben uren zitten kletsen en het gesprek zelfs daarna nog voortgezet in een nabijgelegen cafe. Daar ging overigens de hele groep heen, dus we hebben ook nog wel gepraat met anderen. Toen we rond 3 uur het cafe werden uitgegooid was het wel mooi geweest en vertrokken we richting bed.

Zaterdagochtend nogmaals het ontbijt van het hostel, uitchecken en douchen. Daarna te voet naar het aan het plein gelegen teatro solis voor een rondleiding. Maar eerst een koffie bij een restaurantje in de buurt. Het theater was erg mooi. Ook leuk hoe enthousiast de beide dames (studenten communicatie) erover vertelden. Na het theater nog even de oude stad in voor de mercado (die leek op een mercado in Madrid; Lisa, Menne en Fleur weten welke ik bedoel, want die zijn er ook geweest!). Allemaal kraampjes met lekker eten en drinken, aldaar vers bereid. We kozen uiteindelijk voor een viskraampje om onze lunch te nuttigen, heerlijke gegrilde tong. Daarna werd het weer tijd om te vertrekken. Dus langs het hostel voor de bagage en naar het busstation. Helaas was de buschauffeur niet zo aardig om ons te vertellen waar de halte van het busstation was, dus we kwamen er pas achter toen de bus alweer optrok en we kwamen uiteindelijk pas 2 haltes later de bus uit (irritante backpacks). Teruglopen dus. Geen lolletje met de backpacks. Maargoed, ook dat hebben we gered. Zoals verwacht bleken er vele bussen naar punta del este te gaan, onze volgende bestemming, dus we kochten een kaartje voor een half uur later. Eerst nog even pinnen. Daarna in de bus. Weer met wifi. Jeeej! Voor we het wisten waren we in punta. Naar ons 1e keuzehostel. Helaas: volgeboekt. De 2e dan maar. Ook volgeboekt. Maar wacht, telefoon. Toch plek. OK, dan blijven we. Het zag eruit als een gezellig hostel. Dat we in een dorm zouden moeten slapen, namen we dan maar voor lief. Spullen neergooien en het dorp verkennen. Gestrand bij de eerste de beste kledingwinkel. Erg leuk en superbetaalbaar! Uiteindelijk liep Fraukje ruim 2 uur later naar buiten met 2 shirtjes en ik met een rokje en een paar schoenen. Blij Maar het was wel al na 10en intussen en we moesten nog eten. Omdat we niet heel veel honger hadden togen we naar de dichtstbijzijnde supermarkt/kiosk. Daar kochten we alle ingrediënten voor een heerlijke pasta (bij elkaar ruim 20 euro!) en een lekkere fles wijn. En die hebben we vervolgens gegeten en gedronken in het hostel. Daar werden we overigens ook begroet door Alexis, een van de meiden die de avond ervoor ook mee was geweest naar het cafe in Montevideo. Grappig. Gezellig mee zitten kletsen, evenals met Argentijnse dokter Ignacio, die in Punta was voor een of ander congres, en met de jongen van het hostel die verse pizza aan het bakken was, waarvan wij allebei 2 stukken hebben ‘geproefd’... jummie! Maar voor uitgaan waren we toch te moe, dus toen de rest om die reden vertrok, gingen wij lekker richting bed.

Dat viel tegen. We hadden een snurkende dame op de dorm. Bovendien lag ik in een bovenbed, waar ik toch altijd wat onrustiger in lig, vanwege het eruitvalrisico. En mijn arm/schouder deed nog steeds zeer, vanwege de kramp eerder die week. Ik stond dus nogal beroerd op. Ook Fraukje had erg slecht geslapen, vanwege dezelfde snurkster. Omdat we nog wel een nachtje in punta wilden blijven, gingen we dus maar even vragen of er die avond een prive-kamer vrij was. Dat bleek gelukkig het geval. Wij dus na het douchen fijn verhuisd naar de mandarijnenkamer Daarna op pad om het dorp te verkennen. Even langs de haven, even langs de VVV en nogmaals langs de haven, want we hadden de helft gemist, waaronder de mannetjes die de vis schoonmaakten langs de waterkant en die hun visresten voerden aan de aldaar aanwezige zeeleeuwen (een stuk of 5 minstens). De meeuwen pikten ook af en toe fijn een visje mee. En natuurlijk stond de waterkant vol toeristen met camera’s om dit schouwtoneel vast te leggen. Zo ook wij. Na dit spektakel liepen we langs een visrestaurant waar ze de heerlijkste salades met verse vis en schaaldieren verkochten per gewicht. Wij hebben dus lekker een bakje volgeschept en daarvan genoten. Dat was echt heerlijke verse vis! Na het eten was het tijd voor uitbuiken op het strand. En een beetje bijslapen. Ook zijn we allebei nog even kort het water in geweest. Er trokken namelijk op dat moment ineens wolken op, zodat het een stuk afkoelde, dus we zijn er vrij snel weer uitgegaan en terug naar het hostel vertrokken. Na een snelle douche zijn we toen nog even naar de beroemde ‘hand in het zand’ gelopen, een beeld uit mijn geboortejaar. Helaas was het inmiddels aan het miezeren. Maar dat weerhield ons er niet van nog even enkele winkels te bezoeken om in de supermarrkt te eindigen voor wijn. water en ontbijtgranen. En die avond dus weer pasta a la fraukje en stella. Het was weer heerlijk. En waarschijnlijk een stuk goedkoper dan uit eten. Ook al was zelfs de supermarkt duur. Die avond was er duidelijk een stuk minder te doen in het hostel (en/of in het dorp), de grote menigte was alweer vertrokken in de loop van zondag. We zijn dus weer lekker bijtijds gaan slapen. En dit keer ook heerlijk in onze mooie mandarijnenkamer.

Maandagochtend waren we dus goed uitgerust en klaar voor de tocht naar San Carlos, alwaar we zouden beslissen wat onze volgende bestemming zou zijn, met een voorkeur voor Cabo Polonio, mocht dat haalbaar zijn. Dat bleek het gelukkig. We hoefden, na aankomst met de lokale bus uit punta, slechts ca anderhalf uur te wachten op de bus naar Cabo. Helaas bleek er in San Carlos bar weinig te doen. We hebben dus even rondgelopen en rustig een kopje thee/koffie gedronken en toen was het alweer bijna tijd, gelukkig. Terug aangekomen op het busstation stond daar Alexis ons op te wachten (uit het hostel en dat daarvoor). Gezellig! Helaas bleek de bus niet zo stipt, dus we hebben wat tijd moeten doden met kletsen Toen de bus uiteindelijk wel kwam, waren we ook in no-time bij de bushalte van Cabo Polonio. Vanaf daar konden we verder met een 4WD truck, over de duinen en langs het strand naar het dorpje. Dat was een mooi ritje, zie ook mijn foto’s van de terugweg. Het dorpje was geweldig. Heerlijk rustig, zonder electriciteitsnetwerk, maar met zeeleeuwenkolonie, strand en een mooie vuurtoren. En een erg relaxed hostel met een uiterst vriendelijke eigenaar. Gedrieën (met Alexis dus) hebben we daar onze spullen gedropt en zijn we gelijk op verkenningstocht gegaan. Boven op de vuurtoren heb ik mijn eerste mate gedronken (of heb ik dat al eens gehad in Costa Rica? Ik kan mij niet herinneren). Het was sterk, maar wel lekker. De vuurtorenwachters bleken echter iets te geïnteresseerd in de 3 jonge blonde dames die op visite waren, dus na een beker of 2 zijn we maar weer naar beneden vertrokken. Het uitzicht was echter fenomenaal. En wat een boel zeeleeuwen! Op de terugweg zijn we langs de supermarkt gelopen (die was er ook! meerdere zelfs) voor de ingrediënten voor een picknick in de duinen: kaas, brood (heel vers!), mandarijnen, quiche met spinazie en een alfajor. En het was allemaal heerlijk! Even uitbuiken op het strand, tot het te koud werd (er was nogal wat wind). Toen terug naar het hostel, iets meer kleren aan en lekker hangen in de hangmat, met een boekje. Al gauw kwamen er nog meer bewoners van het hostel aan: Anna, een zwitserse, die bij ons 3 op de kamer lag, 2 argentijnse dames en Megan, een Canadese, die er al 2 nachten was geweest en dus al helemaal gesettled was. Heel gezellig samen aan het bier terwijl de avond viel. Ineens verscheen er aan de horizon een fel oranje rood licht. Wat was dat? Een boot die in brand staat? Nee, het was de maan. Schitterend, want het was volle maan, en mooi hoe de maan in het begin nog superfel verlicht werd door de zon (zodat ie oranje leek). Later werd ie gewoon wit. En werd het tijd om te gaan eten. Op advies van een aantal jongens die we kort hadden gesproken bij de bushalte en natuurlijk op aanraden van Megan, zijn we met zijn 5-en richting het restaurant met de paarse vlaggen en de groene lampjes vertrokken (megan had de lampjes onthouden, de mannen de vlaggen). Daar hebben we werkelijk heerlijke vis gegeten. Met een salade ernaast. En vervolgens met zijn 4-en 1 chocoladetaart toe. Meer voor het lekker dan omdat we echt nog honger hadden natuurlijk. Heerlijk! Toen we vertrokken werd er hevig geprotesteerd door de locals (mannen) aan de tafel naast ons, die wilden nog een dansje met ons wagen. Maar helaas, mijn lichtje was allang weer uit. En dat van de rest ook. Naar bed dus.

En toen was het gisteren en moesten we al weer weg uit het paradijs. Maar niet nadat we, direct uit bed, een frisse duik in de oceaan hadden genomen en hadden genoten van het heerlijke ontbijt dat het hostel verzorgde. Aangevuld met onze volkoren ontbijtgranen, voor het gezond. Weer terug met de 4WD (dit keer zat ik bovenop, wat een rit!) en wachten op de bus naar Carlitos. Die kwam al snel, en was ook in no-time ter plaatse. Kaartje gekocht voor de bus naar Chuy over ruim een uur, gedag gezegd tegen Alexis (zij moest terug naar Buenos Aires in verband met haar studie daar) en aan de lunch met Megan (en Fraukje natuurlijk). Met dat doel bij een schattig bakkerswinkeltje een stuk quiche, een empanada met gehakt en een zoete croissant gescoord en dat lekker op een bankje opgepeuzeld. Precies op tijd voor de bus. Ook deze busrit was kort, dus iets na 3-en waren we al in Chuy. Waar helaas bleek dat de eerste bus richting Porto Alegre pas om 23 uur die avond vertrok. We hadden dus wat tijd te doden. Gelukkig moesten we ook nog geld regelen, een stempel in ons paspoort van de Uruguayaanse autoriteiten, tickets voor de bus en natuurlijk avondeten. Uiteindelijk alles rustig aan gedaan, inclusief een stop voor heerlijke koffie bij hotel plaza (een aanrader!). Chuy was niet echt een fijn dorp om in te verblijven. Duidelijk een grensdorpje en niet echt gezellig. We waren dus blij toen het eindelijk bijna 11 uur was en we weg konden. De eerste stop van de bus was natuurlijk de douane van Brazilië. Jeej, weer een stempel in ons paspoort! Daarna (en daarvoor eigenlijk ook al) gingen de lichten uit, zodat je wat kon slapen in de bus. Maar ik begon aan dit verhaal. Daarna probeerde ik wat te dutten, maar het was een erg onrustige nacht. Ook maar wat muziek geluisterd en gelukkig was het zo toch vrij snel kwart voor 7 en kwamen we aan in Porto Alegre.

Daar op zoek naar de eerste bus naar Floripa. Die ging 2 uur later, om 9 uur. Dat gaf ons mooi de tijd om geld te halen (reales dit keer) en een ontbijtje te scoren. Heerlijk vers geperst sap met melk (ook we genaamd batida) en een volkoren empanada. Mjum. En nu is het een uur of 10 en zitten we net een uurtje op de bus. Nog 6 te gaan voor we in Floripa aankomen, waar het hopelijk minder regent dan hier onderweg, want hier word je niet vrolijk van. Het schijnt morgen gelukkig beter te worden. Duimen dus. Ik hoorde dat jullie waarschijnlijk sneeuw hebben dit weekend. Geniet ervan en gooi een sneeuwbal namens mij!