Chili - met Matthijs :-D

Alweer bijna twee weken voorbij. Dus hoog tijd voor een nieuw verhaal. Al lijkt het alsof ik daar nu ineens nog minder tijd voor heb. De laatste 3 weken zijn begonnen en nog zoveel te zien en te doen! En samen met Matthijs, eindelijk is hij er ook Met als nadeel dat m’n reis nu dus wel echt bijna voorbij is...

Vorig verslag waren we volgens mij net aangekomen in Mendoza. Lekker te relaxen in de hangmat bij t hostel. Maar niet te lang, want om half 5 hadden we alweer een activiteit in de planning: paardrijden en daarna asado (BBQ). En voordien moesten we nog even naar de bank, zodat we t zouden kunnen betalen. Dat gingen we dus. En we hadden zelfs nog tijd over voor een ijsje op de terugweg van de bank naar het hostel. Het hostel lag overigens in een erg leuke straat met winkeltjes, restaurantjes en dus een ijssalon. Heerlijk ijsje (ja, beter dan bij de beste in cordoba)! Tussen half 5 en 5 (argentijnse stiptheid) werden we opgehaald door Javier, de paardenmeneer. Er gingen ook nog 2 andere mensen uit ons hostel mee, de Australische Mike en zijn Venezolaanse vriendin Alejandra. We gingen met de ‘auto’ naar zijn estancia (stuk land). De auto was een erg oud model busje met achterin banken aan de zijkanten. Ik kon er niet rechtop in zitten. Lenia en Alejandra gelukkig wel. De mannen gingen voorin. Aangekomen op de estancia werden we verwelkomd door een man met 6 paarden. We konden onze spullen in een kamer achterlaten en de paarden werden door Javier en de man opgezadeld. En toen werden wij erop geholpen. Ik kreeg een erg mooi bruin exemplaar toegewezen luisterend naar de naam Tostada (geroosterd). Ze bleek een erg rustig en braaf beestje. En zowaar ook heel gehoorzaam, zelfs tegenover mij. We hebben gedurende twee uur heerlijk gereden (stapvoets, met af en toe een stukje draven) en aan t eind hebben we heel even gegaloppeerd. Geloof niet dat ik dat eerder heb gedaan... dat ging hard! Wel superleuk. Oh, we hadden halverwege ook nog even een waterdrinkpauze, voor de mensen dan, niet voor de paarden. Die namen overigens wel zelf af en toe een eetpauze, genietend van het gras op de droge grond onderweg. Water in de vorm van een sloot of een rivier was er niet. Het was heel grappig om te zien dat het stuk waar wij over reden zo droog was, terwijl er een paar kilometer verderop allemaal wijngaarden waren. Daar was het duidelijk wat beter geïrrigeerd. Bij terugkomst op de estancia werden we verwelkomd door de vader van Javier en de lucht van versgebraden vlees. Heerlijk! We konden zo aanschuiven en vruchtensap en wijn (die natuurlijk ook heerlijk was) werden aangerukt. Na een erg gezellige en uitgebreide maaltijd met zn 7-en kwam er een auto aanrijden. Het waren de zus van Javier met haar gezin en de ouders van beiden. Wat een gezelligheid. De zus had een superschattig zoontje van 3. Tegen de belofte dat Javier batterijen voor zijn zaklamp zou halen in de stad, heeft hij de mooiste (zelfverzonnen!) liedjes voor ons gezongen. Toen het tijd werd voor Javier om ons terug te rijden (en de batterlijen te halen), wilde het knulletje mee, dus gingen we gezellig met zn 4-en achter in het busje. Alejandra had hem toen even haar zaklamp gegeven om mee te spelen. Wat een lol had die jongen! Met pijn in het hart gaf hij de lamp bij aankomst bij t hostel terug. Gelukkig gingen ze nu batterijen halen voor zn eigen lamp. Lenia en ik gingen lekker naar bedje toe... het was een lange dag.

Donderdag moesten we bovendien vroeg op, want we zouden om 9 uur worden opgehaald voor een multi-avontuur. Dat werd uiteindelijk meer richting 10 uur. Geen probleem, konden we wat rustiger ontbijten enzo. Het bleek dat de auto van de gids stuk was gegaan onderweg. Gelukkig vond hij een bevriend stel bereid om even te chaufferen. We werden met zn allen gedropt bij een restaurantje in de Cacheuta-vallei. Dit keer waren er naast Lenia en ik een tweetal australische meiden mee, Dani en Emily. Weer een droog stuk land, maar dit keer met een rivier en een stuk meer bergen. Die gingen we beklimmen, een wandeling van een uur of anderhalf. Op de top moesten er natuurlijk de nodige plaatjes worden geschoten, daarna vertrokken we weer een stukje naar beneden. Maar de afdaling ging niet geheel lopend. We hebben een drietal stukken geabseild. 12 meter, 8 meter en de langste van 42 meter. Dat was echt supergaaf om te doen! Het blijkt helemaal niet handig om dat springend te doen, zoals in de film. Veel beter kun je gewoon verticaal achteruit lopen. Beneden aangekomen waren we hard toe aan lunch en drinken (het was echt bloedheet!), dus gingen we terug naar het restaurant. Daar kregen we cola en empenada’s. Geen uitgebreide lunch, maar wel prima. Na de lunch vertrokken we voor een stukje met de auto en gingen we vervolgens weer lopend verder, richting rivier. Beneden aangekomen hebben we lekker verkoeling gevonden in het water van de rivier. En als dat ons te koud werd, waren er een drietal warmwaterbronnen vlak naast de rivier. Heerlijk! We hebben natuurlijk lekker een paar keer afgewisseld. Het was wel jammer dat beide niet erg diep waren (kniehoogte ofzo maximaal), maar toch was het erg prettig. Tussen 5 en 6 werden we weer opgehaald door het chaufferend stelletje en gingen we weer terug naar het hostel. Daar zijn we even lekker aan de zwembadrand/in het zwembad gaan relaxen, totdat het tijd werd om een hapje te gaan eten. Daarvoor verlieten we het hostel en hebben we onze straat verkend. We kozen voor een Mexicaans restaurant met erg goed ogende cocktails en bestelden taco’s en natuurlijk een cocktail voor ieder van ons. Het was heerlijk! Daarna hebben we nog een drankje gedaan bij t restaurant voor ons hostel (2 voor de prijs van 1, happy hour) en vervolgens zijn we lekker naar bed vertrokken.

Vrijdag zijn we weer lekker rustig begonnen, met opruimen en uitchecken om 10 uur. Daarna ontbijten en douchen en ten slotte nog even de straat doorgelopen en wat gewinkeld. En toen was het tijd voor een taxi richting het busstation. We hadden inmiddels kaartjes, dus in no-time waren we onderweg naar Chili. Een prachtige route over de Andes. Helaas werd er tijdens de rit ook een film vertoond, nergens voor nodig, want naar buiten kijken was veel mooier en vermakelijker. Na 3,5 uur waren we bovenop het gebergte (althans zo leek het) en mochten we emigreren uit Argentinië en immigreren in Chili. Dit was overigens de eerste grens die ik tegenkwam waar die beide zaken op dezelfde plek konden plaatsvinden. Tot nu toe lagen de instanties altijd minstens een kilometer uit elkaar. Dit keer was het slechts een kwestie van het loket rechts naast het vorige loket. Makkelijk. We werden ook nog even met alle bagage langs de douane geloodst en toen al het fruit was geïdentificeerd, mochten we, zonder fruit, de Andes aan de andere kant weer afdalen. Een even mooie route natuurlijk, helaas weer verstoord door de vertoning van een film. Rond 8 uur kwamen we aan op een busstation in Santiago de Chili. Helaas heeft Santiago 4 busstations en was het dus even wat gepuzzel voor we hadden uitgevonden op welke wij waren aangekomen en hoe we van daar naar het hostel konden komen. Bovendien moesten we nog Chileense pesos pinnen. De route bleek echter makkelijk: 3 haltes met de metro. Zo gezegd, zo gedaan en even later zaten we bij Don Santiago, een erg relaxed hostel met logeerpartijtje bij iemand thuis-sfeer. We hadden inmiddels aardig honger gekregen, dus vertrokken snel naar een dichtbij gelegen restaurant (weer mexicaans) voor een hapje en een drankje. Hoewel het restaurant een behoorlijk uitgebreide menukaart had, leek het erop dat ze maar 2 gerechten uitserveerden. Bij alle andere opties zei de ober: nee, die hebben we nog niet, we zijn pas een week open. Datzelfde gold voor de helft van de drankjes. Grappig, maar wel jammer, want het eten was helaas niet zo bijzonder en vrij koud. Dat was het restaurant trouwens ook. Snel weer terug naar het warme hostel dus. Daar hebben we tot half 3 s nachts gezellig met de andere bewoners en het personeel in de woonkamer gezeten, kletsend en ‘jammend’. De woonkamer lag namelijk vol muziekinstrumenten. Geweldige sfeer dus.

Zaterdag moest ik helaas alweer vroeg op, maar met een goede reden... Ik ging Matthijs ophalen van het vliegveld! Maar eerst ontbijten in het hostel. Dat was heerlijk! Vers fruit, ei, broodje, thee, mjum. Daarna maar met de taxi naar het vliegveld, want ik was toch wat langzamer dan gehoopt die ochtend. Rond 10 uur kwam ik aan. Het vliegtuig van Matthijs was inmiddels geland, maar nog niet zo lang, dus hij was vast nog niet in de ontvangsthal. Dat was echter niet met zekerheid te zeggen, want de hal stond nogal vol (en was heel onhandig langwerpig, zodat het ook lastig was om een overzicht te hebben). Bovendien had de aankomsthal 2 uitgangen, dus wist ik ook niet bij welke ik nu moest wachten. Uiteindelijk koos ik maar de drukste, als hij bij de andere aankwam, zou hij vast wel deze kant op komen. Natuurlijk kwam hij bij de andere aan en kwam hij inderdaad vervolgens naar de ene toegelopen, toch duurde het nog even voor we elkaar vonden.. Wat een drukte. Maar toen we elkaar eenmaal hadden ontdekt in de menigte, werd het natuurlijk een mooie scene voor hello goodbye Nadat we die scene in een wat rustiger deel hadden voortgezet, zijn we met de bus weer terug naar het hostel gegaan. Na de spullen te hebben achtergelaten zijn we toen naar een mooi pleintje gelopen voor een kop koffie. Heerlijk in de zon op een bankje. In het gezelschap van Carlos, een oude man die blijkbaar geen geld had voor koffie, dus die wij toen maar hebben getrakteerd. Tegen enen gingen we weer terug naar het hostel om de sleutel op te halen van ons appartement. Jawel, we hadden de eerste 2 nachten ons eigen appartement, met keuken en alles. Enige tegenvaller was dat er geen tweepersoonsbed, maar een stapelbed stond, wie verzint dat?! Maar ach, wij passen ook best samen in een eenpersoonsbed, geen probleem. Of op de bank. Dat hebben we de eerste paar uur gedaan, want we waren allebei stiekem nog wel wat moe. Aan het eind van de middag zijn we weer richting hostel vertrokken, aangezien ons was verteld dat daar die avond asado zou zijn. Dat bleek helaas gecancelled, maar in plaats daarvan was er wijn met aardbeien. Ook lekker, maar niet zo vullend. Dus tegen 11-en vertrokken Lenia, Matthijs, ik en een of andere canadees richting een aangeraden asado-restaurant. Dat was inderdaad een goede tip! Gezellige sfeer, heerlijk eten en ruim voldoende en niet duur! Wat wil je nog meer. Uiteindelijk hebben we per persoon nog geen 10 euro uitgegeven en daarvoor allemaal wat lomo, sla en aardappels gehad, wat te drinken en zelfs nog een (gratis) likeurtje na afloop. Het was een mooi afscheidsdiner van Lenia. Daarna kwam natuurlijk het echte afscheid, maar ongetwijfeld niet voor altijd. Het lijkt me leuk om haar nog eens op te zoeken in Duitsland en dan samen daar de milonga’s te verkennen. Omgekeerd is ook zij van harte welkom om samen met mij die in Nederland af te struinen.

Zondag zijn Matthijs en ik de dag heerlijk sloom begonnen, zodat we zelfs het heerlijke ontbijt in het hostel hebben gemist. Dan maar ontbijten in het centrum. Dus wij met de metro naar Plaza de Armas, een centraal gelegen plein. Daar plaatsgenomen op een terrasje en een fijn maaltje genoten. Vervolgens de wandeling door de stad voortgezet. Het was opvallend druk op straat. We hebben een erg grappig verticaal park bezocht en natuurlijk een feria, het was immers zondag. Het leek er inmiddels op alsof er wat stond te gebeuren. De hoofdweg door Santiago was afgezet en er stonden allemaal mensen langs de kant. Toch gebeurde er nog niets. Dus gingen we nog even langs een museum. Daar bleek een modetentoonstelling, waarbij ook allemaal ontwerpers hun ontwerpen verkochten. Bijna had ik een jasje gekocht, maar het was toch wel erg onhandig in de backpack, dus toch maar niet. Wij weer verder, even lekker liggen in het park. En daarna hadden we natuurlijk honger. Maar, vermoedelijk vanwege het feestelijke gebeuren in het centrum, was er geen restaurant of iets dergelijks open. Pas toen we bijna bij ons appartement terug waren, kwamen we een bakker tegen die empenada’s verkocht. Helaas waren die niet heel lekker. Thuis aangekomen zijn we daarom doorgelopen naar de supermarkt, zodat we lekker ons eigen maaltje konden bereiden. Ook dat werd geen culinair hoogstandje, maar we hadden het tenminste zelf verprutst. Of nou ja, het vuur kon niet echt hoog, dus het vlees werd een spons. De rest was eigenlijk best prima, al waren we de mayonaise bij de aardappeltjes vergeten. Het was in ieder geval ook genoeg, want het toetje dat we hadden gekocht, kregen we niet meer op.

Maandagochtend moesten we om 11 uur weer uitchecken uit ons appartementje. Tegelijk hebben we lekker ontbeten in het hostel. Na navraag bij de hostelmeneer, Pato, werd er bovendien voor ons een rondleiding gereserveerd op een wijngaard in de buurt,Concha y Toro, om 10 over 3. Eerst was er dus nog wat tijd om even in het centrum rond te lopen. Marktje gezien, geld gewisseld en gewoon wat gesightseed. Tegen 2-en namen we de metro richting de metro richting de metrobus maar de wijngaard. Alwaar we om precies 10 over 3 aankwamen en gelijk konden aansluiten bij de tour. Na een enorm reclamefilmpje voor alle wijnen van de wijngaard (die overigens enorm was!) kregen we het huis te zien waar het allemaal begon, een stukje van de wijngaard en de wijnkelder. Ondertussen mochten we 2 van de wijnen proeven. Tegen half 5 was het festijn afgelopen en mochten we ons proefglas houden. Maar omdat dat voor ons niet te vervoeren is, hebben wij het lekker laten staan. Matthijs’ glas was trouwens toch kapot. Na de terugreis met de hiervoor genoemde vervoermiddelen, hebben we nog een empenada gegeten in het hostel (deze was n stuk lekkerder) en zijn vervolgens richting busstation vertrokken om aldaar de bus naar Valparaiso te pakken. Een ritje van slechts een uurtje. In Valparaiso konden we zo snel geen taxi vinden, dus zijn we met de bus richting hostel vertrokken. Maar die kwam daar niet helemaal. Het laatste stukje moesten we met een lift. Gelukkig ging die nog, we bleken in een van de laatste ritjes te zitten. Maar wel een leuk ding, zo’n lift. Uit eind 19e eeuw ofzo. Boven aangekomen was het nog anderhalve straat (inclusief een trap) lopen en toen waren we er. Een oud herenhuis met een aparte schuine voorkant. We hadden van tevoren een 2-persoonskamer gereserveerd en daar werden we direct heen geleid. Ha, fijn, een echt 2-persoonsbed. En wat een ruimte, de kamer was echt erg groot. Na ons een beetje te hebben geïnstalleerd, zijn we weer naar beneden vertrokken, hebben ons ingeschreven in het gastenboek en werden vervolgens uitgenodigd voor een pisco sour met de andere gasten. Pisco sour is het het nationale drankje (waarover schijnbaar een strijd bestaat met de peruanen, waar komt het nou echt vandaan?) gemaakt van pisco, een alcoholisch drankje, limoensap, suiker en soms eiwit en wat kaneel oid. Het is in ieder geval erg lekker. Maar na dat drankje hadden we al helemaal honger en zijn we er dus maar eens op uit getrokken om wat te eten. Aan de late kant, zo bleek, want een aantal restaurants was al dicht, Uiteindelijk onder aan ‘onze’ berg toch een lekker restaurantje gevonden waar we wat vis hebben gegeten. En daarna weer terug de berg op en naar bedje toe.

Natuurlijk moesten we dinsdag eerst weer even uitslapen. Gelukkig was het ontbijt in dit hostel tot 12 uur, dus konden we zelfs na te hebben uitgeslapen nog ontbijten. Daarna nog even de stad ingewandeld. Langs de zee (weinig aan, want geen strand en wel een drukke weg) en via een parkje en wat winkels weer terug richting de berg. Onderweg gestopt voor een salade bij wijze van lunch (mjum!). Matthijs natuurlijk een broodje... En aan het eind hebben we een typisch Chileense maaltijd uitgeprobeerd, waarvan ik de naam nu alweer ben vergeten. Het bestond in ieder geval uit een berg friet (helaas niet al te krokant gebakken) met daarop een berg uien en een berg stoofvlees. Gezond is anders, maar voedzaam was t wel . Daarna hebben we nog lekker wat zitten praten in het hostel met de andere gasten, totdat het bedtijd was.

Woensdag waren we gelukkig iets vroeger op, zodat we tijd hadden om wat meer van de omgeving te zien. We trokken er na het ontbijt op uit, eerst over onze berg. Helaas bleek de lift die we wilden nemen naar beneden buiten gebruik. Toen zijn we maar met de trap gegaan. Daarna een wandeling door het havengebied. Wat zag dat er armoedig uit! Toch een leuk restaurantje, op advies van Jorge van het hostel, gevonden. Weer lekker vis gegeten. En na afloop weer een gratis likeurtje, daar zijn ze hier nogal van, geloof ik. Daarna met de metro richting centrum voor weer wat parkjes, winkeltjes en langs het busstation voor een kaartje voor de volgende dag, donderdag dus, naar Chanaral. Die bestemming hadden we uitgezocht op de kaart. Maar het is allerminst een gebruikelijke. Hoe dan ook, we konden een kaartje voor de bus van 10 uur s avonds krijgen, dus die hebben we geboekt. Cama, wel te verstaan. Lekker languit liggen, dachten we... Na de aanschaf van het kaartje zijn we weer op ons gemak terug gelopen naar ons hostel, alwaar vanaf 21 uur een Asado zou worden georganiseerd, waar we ons voor hadden opgegeven. En wat een goede asado! Met aardappels, salade en heerlijk vlees. Dat ze dat in een hostel konden organiseren en nog wel voor nog geen 7 euro per persoon inclusief wijn.. Echt super! En het was ook heel gezellig met de andere gasten. Helaas was op een gegeven moment wel de wijn op, dus toen was het bedtijd.

Zo, dat was het voor nu. Volgende keer verder...