Peru

Inmiddels ben ik terug in Nederland en heb ik velen van jullie alweer mogen spreken. Maar ik ben jullie nog ruim anderhalve week in Peru schuldig, dus nu ik me weer iets gezonder voel: werk aan de winkel!

Woensdagavond vertrokken we uit San Pedro met de bus naar Arica aan de kust. De tocht begon met een busrit van ca. anderhalf uur naar het dichtbijgelegen Calama. Daar kregen we te horen dat onze bus door ging naar Iquique (en dus niet naar Arica) en dat de bus naar Arica ‘zometeen’ zou komen. Volgens het busschema op het busstation in Calama moest onder ‘zometeen’ worden verstaan: over ca. 20 minuten. We waren namelijk om ca. 22 uur afgezet op het busstation en om 22.20 zou er een bus naar Arica vertrekken. Dat gaf ons nog even de tijd om wat te eten te halen, want dat was er in San Pedro bij ingeschoten. Er was een snackbar vlakbij, zo vertelde een busgenoot die van een lekker patatje aan het genieten was. Ik dus daarheen. Helaas bleek de snackboer voor ons iets te gehaast te werk te zijn gegaan; de frietjes waren nog rauw. Gelukkig hadden we ook nog een burger en een worstje. Die waren wel lekker. De bus liet ook nog even op zich wachten. Uiteindelijk ruim een uur! Ik was helemaal bevroren van het wachten in de kou (ook Calama lag in de woestijn, en die koelt flink af s nachts). Gelukkig had ik een dekentje om lekker onder te kruipen in de bus (en een warm vriendje om tegenaan te kruipen).

Donderdagochtend kwamen we erg vroeg aan in Arica. De Lonely Planet had ons verteld dat er iedere ochtend een trein de grens met Peru overstak. Dus wij besloten eerst van het busstation, waar we aankwamen, naar het treinstation te gaan om te zien hoe laat die trein precies zou gaan. En dat was maar goed ook! Want al binnen 30 minuten zou de trein van die ochtend vertrekken (met alleen een uur of 9 later een soort van alternatief). Dus wij vlug kaartjes kopen en een kwartiertje later door de douane en emigratie uit Chili. Schitterend dat daar dan even speciaal een paspoortloketje voor wordt geopend, voor de ca 50 man die in ons treintje richting Peru vertrokken. En dat vermoedelijk iedere dag weer... Het treintje was, met ca. 50 passagiers, schattig klein. De beenruimte was bedroevend, maar gelukkig zat de trein niet vol, zodat we met zn 2-en vier plekken konden bezetten (en dan zaten we nog niet erg ruim). Het hielp natuurlijk ook niet dat de bagagerekken ook niet erg groot waren. Dit deed de 2 toeristen voor ons besluiten om gedurende de treinreis maar verder te slapen tegen hun backpack aan, een erg grappig uitzicht. Wij daarentegen hebben lekker naar buiten gekeken (en foto’s gemaakt). De treinrit duurde ongeveer anderhalf uur, toen waren we in Tacna, Peru. Weer een stempelkantoortje en welkom in Peru! Eerst dan maar weer even kijken hoe we de volgende etappe van onze reis gaan afleggen, dus op naar het busstation, met een taxi. Bleek dat er meerdere busstations waren en dat degene waar wij heen waren gebracht weliswaar het grootste was, maar niet degene waarvandaan de bussen naar Puno, onze volgende bestemming, vertrokken. Toch was er wel een toeristenkantoortje wat ons kaartjes voor een nachtbus naar Puno wilde verkopen (tegen, naar achteraf bleek, flinke winst voor henzelf). En we mochten onze tassen de dag daar laten staan en het internet gebruiken. Omdat we kaartjes hadden voor een bus die vertrok aan het begin van de avond, hadden we nog de hele dag om Tacna te verkennen. Meer dan voldoende, zo zou al snel blijken. Ze waren in Tacna duidelijk niet heel erg voorbereid op toeristen. We hebben dus vooral heel veel tijd doorgebracht in een gezellig restaurantje waar ze relatief goede koffie en lekker eten serveerden. En natuurlijk hebben we ook weer een paar foto’s gemaakt. Die avond gingen we weer terug naar het toeristenkantoortje. Daar vertrokken we met de aanwezige medewerker (die daarna afsloot, waren we vandaag dé klant?) richting het andere busstation. We werden door de man de bus ingeleid, met nog even een waarschuwing om op onze waardevolle spullen te letten. De bus bleek helaas niet van dezelfde kwaliteit als de voorgaande bussen. De lucht in de bus werd in de loop van de nacht steeds slechter en de ruiten besloegen constant. Gelukkig was dit onze laatste nachtbus.

Vrijdagochtend 24 december heel vroeg kwamen we aan op het busstation in Puno. Lastminute hadden we vanuit Tacna nog een hostelkamer gereserveerd, dus wij vertrokken gelijk met een taxi naar het hostel. Dat bleek helaas wat uit het centrum te liggen. En het was koud! Bizar hoe het hostel geen verwarming kon hebben terwijl het die ochtend echt superkoud was. We besloten dus eerst warm te douchen. Maar helaas zat dat er ook niet in. Iets met water dat s ochtends op is, maar s middags weer wordt aangevuld. Brrrr. Dan maar heel veel kleren aan en hopen op een warm restaurantje ofzo. Nou, dat bleek ook niet makkelijk. Het leek wel mode om te serveren in winterjas... Toch vonden we een ontbijtspot waar het wel was uit te houden en waar ze ook nog heerlijk ontbijt serveerden. Dat hielp gelukkig bij het opwarmen. Vervolgens hebben we een tijd door het dorp gedwaald en net toen we dachten dat we echt niet meer wisten waar we waren, stonden we ongeveer voor ons hostel. Bizar, maar fijn. Want we waren toe aan een middagdutje. We waren namelijk ineens op 3800 meter hoogte beland en dat maakt alles toch wel een stuk vermoeiender. Na iedere trap en op iedere straathoek stonden we uit te hijgen. En dat ondanks de hoogteziektepillen, waar we de dag vantevoren mee waren begonnen. Na ons middagdutje hadden we natuurlijk weer honger. Dus liepen we het centrum in voor een lekker kerstavondmaaltje. Maar op de terugweg namen we lekker de taxi!

Zaterdag wilden we het Titikakameer op. Maar eerst weer even ontbijten natuurlijk. Daarna liepen we richting de haven (gelukkig ging het 2e dag al iets makkelijker, dat lopen op hoogte). Daar was er gelijk een mannetje dat ons vroeg of we mee wilden naar de Uros, het volk dat op het meer woont op rieten zelfgemaakte eilandjes. Aangezien hij ook bepaald geen hoofdprijs vroeg, leek ons dat een goed idee. Dus we gingen (met een groep andere, spaanstalige, toeristen) met de boot onderweg. Na een halfuurtje varen en mooie uitzichten over het meer, meerden we aan bij het eerste eilandje. We kregen een praatje van een van de bewoners over hoe blij hij was dat wij er waren en of we alsjeblieft ook maar wat souvenirs willen kopen. Dat hebben we dus maar gedaan Vervolgens werden we met zn allen uitgenodigd op de traditionele uros-boot en ter afscheid toegezongen door de 2 aanwezige urosdames in 3 talen (Quechua, Spaans en onverstaanbaar Engels). Het bootje voer ons naar het volgende, centrale eiland. Daar mochten we weer wat souvenirs aanschaffen (en vraag maar aan Xiaoye welk een mooi kado we daar voor hem hebben gekocht!) en eventueel wat eten of drinken (kortom er was een restaurant bij). We hebben lekker in t zonnetje gezeten totdat onze eigen boot ons weer terugvoer naar het vasteland. En daar aangekomen moest er natuurlijk weer gegeten worden. 1e kerstdagdiner. Ook lekker. Toen gingen we maar snel terug naar ons hostel, want de volgende ochtend zouden we alweer erg vroeg vertrekken richting Cuzco, de laatste stop van onze reis. We moesten om kwart over 7 op het busstation zijn.

Zondag, 2e kerstdag, maar daar doen ze niet aan in Zuid-amerika. En wij gingen, na eerst te hebben ingepakt, uitgecheckt en ontbeten, in alle vroegte naar het busstation. Daar stond al een superdeluxe toeristenbus op ons te wachten. We gingen met 21 toeristen, een gids, een assistente en een chauffeur via allerlei bezienswaardigheden en route naar Cuzco. Daar zouden we de hele dag over doen. Eerste stop was een dorpje met een klein museum over de geschiedenis van de regio. Heul boeiend Je mocht er geen foto’s maken, maar wel van de oude rommel in de tuin. Dus dat heb ik gedaan. Mooie boom. Ook was er een kerstfeest-achtig-iets in het dorp aan de gang. Maar vanwege het weer en het vroege tijdstip zag dat er mogelijk op dit moment nog niet op zn feestelijkst uit. De volgende stop was het hoogste punt van de route (4.335 meter boven zeeniveau). Koud! En natuurlijk stopten alle toeristenbussen daar, dus stond het er vol met souvenirverkopers. Hier komt het kadootje voor Menne vandaan. De volgende stop was lunch. Met een minilama als toeschouwer. Die was natuurlijk erg schattig en, zoals een Nederlandse medereizigster zei: “deze is gratis!”, dus ik moest een foto (of 3). De lunch oogde prima, maar was, zo zou later blijken, toch niet zo gezond. Althans voor mij. Maar eerst de volgende stop. Een Inka-opgraving. Vermoedelijk een belangrijke kerk met de daar omheen gelegen huizen en silo’s. Een mooie plek. En het was ook lekker weer; hoezee! De laatste stop ten slotte was een of andere kerk, waar de gids erg veel over kon vertellen. Ik haakte echter na 10 minuten toch wel af. Voelde me ook inmiddels niet lekker worden... Gelukkig waren we er bijna... Een uurtje later werden we afgezet in Cuzco bij het kantoor van de busmaatschappij. Vandaar namen we een taxi naar ons hotel, waar ik helaas goede vrienden werd met de WC. Voedselvergiftiging.

In de loop van de avond en nacht werd ik steeds beroerder en ook de volgende ochtend zat er nog weinig verbetering in. Gelukkig werd ik wel heel lief vertroeteld door Matthijs. Die haalde kopjes Coca-thee voor me, en eten, mocht ik daarnaar taaien. In de middag begon het gelukkig alweer bergopwaarts te gaan met me, zodat we het er maar op waagden en ons vertrek op de Inka-trail van de volgende dag (!) gingen bevestigen en het restant gingen betalen. Ook kregen we nog even een lastminute briefing over wat mee te nemen en wat te verwachten. De rest van de avond deden we dus boodschappen, gingen we eten (ja, dat kon ik zelfs al weer!) en pakten we onze tassen in: 1 backpack voor mee onderweg en 1 om achter te laten in het hotel. En 1 rugzakje voor mee onderweg en eentje die achterbleef. En mijn grote vriend de bruine tas zou ook achter moeten blijven. Toen gingen we maar vlug slapen, want we zouden de volgende dag tussen 5 en 6 (naar verwachting rond half 6) opgehaald worden uit ons hotel.

En toen schrok ik wakker om ca. 5.30 uur. Ruim een halfuur nadat de wekker had moeten afgaan. Maar dat niet had gedaan doordat het netwerk de hele tijd andere tijden doorgaf. Grrrr. Wij dus als de wiedeweerga aankleden en spullen pakken en precies toen er iemand naar boven kwam om ons te halen, vertrokken wij naar beneden. Helemaal klaar. Phew. Dat was dus wel even op adem komen de eerste paar minuten in de bus. En toen maar even verder slapen natuurlijk. Want de eerste paar uur ging er toch niets gebeuren. Tegen 8-en kwamen we aan bij een restaurantje voor ontbijt. Hoewel mijn maag natuurlijk nog steeds niet optimaal functioneerde, heb ik daar lekker van kunnen genieten (mjum, pannenkoeken!). We kochten ook nog maar even een fles water voor onderweg en toen gingen we weer verder, richting het startpunt van de Inka-trail. Daar aangekomen moesten we natuurlijk eerst even op een groepsfoto (de 15 deelnemers dan... de 2 gidsen namen de foto’s en de 22 dragers waren nog bezig zichzelf te bepakken). Maar snel snel, want er kwam een trein aan. En zo waren we dan ineens onderweg. 4 dagen wandelen, het was begonnen! De eerste dag was makkelijk, niet te ver, niet te steil. Halverwege stopten we voor lunch en ook nog ergens voor een oude inka-opgraving en rond een uur of 5 kwamen we aan bij onze camping. Daar hadden de dragers intussen onze tenten al opgezet, dus we konden gelijk onze bedden gaan bouwen van matjes en slaapzakken. Was overigens een mooi gelegen camping, midden tussen de hoge bergen en met een heel mooi uitzicht. Een uurtje later konden we alweer aanschuiven voor het avondeten. Het eten was trouwens supergoed geregeld. We hadden een kok en een assistent-kok mee op onze reis en die hebben ons 3 dagen lang voorzien van een 3-gangen lunch en diner. Waarbij Matthijs overigens steevast de eerste gang (soep) oversloeg. Daarnaast kregen we ook nog ontbijt natuurlijk en af en toe een tussendoortje. Nee, wij hadden niks te klagen. Na het eten was het donker (uur of 8) en ging iedereen dus langzaamaan naar bed. Daarbij was het naar de wc gaan voor het slapen nog wel een uitdaging, want daar was geen licht... ooit met een zaklamp in je mond naar een frans toilet geweest? Ik nu wel!

De volgende ochtend werden we rond een uur of 5/half 6 gewekt met een kopje coca-thee. Rise and shine! Dag 2 zou de zwaarste dag worden, dus na kort overleg, besloten matthijs en ik dat we voor die dag een extra drager zouden huren (een bewoner van het dorp daar) om onze spullen te zeulen. Hij blij (want verdient veel geld) en wij blij (want minder te zeulen). Zo gingen we dus met slechts weinig spullen, onderweg. Eerst en group en na de 11-uurtjes (popcorn en broodjes) met zn 2-en. Helaas was ik niet de snelste. We bleven maar bergop gaan en op een gegeven moment konden mijn benen echt niet meer. Iedere stap kostte moeite en na 3 stappen wilde ik alweer pauze. Maar eindelijk eindelijk, na uren ploeteren kwam de top in zicht. En toen was het nog een heel end! Kortom, we waren dus als laatste van onze groep op de top van de berg. Daarna, naar beneden, bleek niet Matthijs specialiteit. Die kreeg last van knikkende knieën en hij kreeg ze niet meer stil. Dan maar zo snel mogelijk naar de camping. Daar kwamen we uiteindelijk rond 3 uur, als laatsten dus, aan. De anderen waren inmiddels al aan de lunch begonnen, dus we schoven snel aan. Het scheen dat de eersten er al rond 12 uur waren aangekomen, bizar! Hoe kun je zo snel die berg op en af? Anyway, na de lunch hadden we heerlijk wat vrije tijd, die we gezellig met een boekje hebben doorgebracht. Daarna weer heerlijk avondeten en toen weer tijd voor bed.

Ook de derde dag werden we gewekt met een kopje coca-thee. Weer rond een uur of 5. Opstaan, aankleden, tas inpakken en weer onderweg. Of we weer een extra drager wilden huren. Gelet op de resultaten van gisteren niet onverstandig. Ja, laten we dat maar weer doen. De derde dag was een stuk makkelijker dan de 2e dag, maar wel verder (maar dus minder steil). Weer waren er mooie vergezichten, zij het dat die in de ochtend zich verscholen achter een dikke mist. En wat heeft het veel geregend die ochtend! Dat was wel zwaar, want alles was nat! Onderweg stopten we ook nog even bij een Inka-ruïne voor wat uitleg van de gids. Hij wist het leuk te vertellen al was hij soms van lang van stof. Maargoed, dan kijk je even om je heen en denk je aan wat anders, toch? Wat een boel treetjes hadden die Inka’s aangelegd, ze waren zeker dol op hink-stap-sprong! Via een hooggelegen meer (in de mist) en top nummer 1 (3900 meter dacht ik) door naar de 11-uurtje-plek bij top nummer 2 (4200 meter). Dit keer kwamen we ook grotten tegen onderweg en de natuur was ook diverser. We waren in een nevelwoud beland. Onderweg nog een optionele stop bij meer Inka-opgravingen (in de regen!) en aan het eind van de route de mogelijkheid om een uurtje langer te lopen via een iets minder steil pad langs nog enkele opgravingen. Maar natuurlijk doen wij dat! En dat werd beloond. Aan het einde van de dag, met schitterende vergezichten, uitzicht op de berg Macchu Picchu (we waren er nu immers bijna) en leuke bloemetjes en plantjes. Oh en beestjes natuurlijk. Op de camping kregen we eerst lunch en mochten we toen weer onszelf vermaken. En deze camping had een warme douche (ja, we hadden ons al 3 dagen niet gewassen en roken inmiddels naar natte hond)! Dus wij in de rij. Helaas hadden we maar 1 shampoo, dus moest ik even wachten tot matthijs klaar was, maar toch, het was heerlijk! De handdoeken hebben we vervolgens wel maar achtergelaten, evenals mijn vieze spijkerbroek. Dat scheelde weer wat kilo’s! Direct na de douche konden we aanschuiven aan tafel. Het laatste diner. Traditiegetrouw het moment dat de dragers en de koks hun fooien krijgen, dus na wat discussie over en weer werd eenieders bijdrage verzameld en alles keurig verdeeld conform de richtlijnen van de organisatie. En we kregen lekker eten. Met als toetje zelfs taart! Ik heb toch geen enkele drager met een oven zien sjouwen...

De vierde dag werden we achterlijk vroeg, rond 4 uur, gewekt. Dit omdat de dragers om half 6 de trein terug moesten hebben (zal wel goedkoper zijn geweest). Vlug ontbijt, inpakken en onderweg. En wachten voor de ingang van het park, want die ging pas om 5.20u ofzo open. In de rij met alle andere trail-groepjes. En toen het eindelijk zover was iedereen als een idioot richting Macchu picchu (was nog ongeveer een uur). Bizar hoe ze de hele route zeggen dat het geen wedstrijd is en dan op t einde is t zo dat alleen de eerste 300 wayna picchu op mogen, dus wordt t voor degenen die dat willen, toch nog n wedstrijd. Hoe dan ook, wij hadden geen enkele illusie was dat betreft en deden het dus lekker rustig aan. En dat was maar goed ook, zo bleek bij aankomst, ook de snelle koplopers van onze groep hadden het niet gered. Ja, ze mochten nu wayna picchu op, maar nu was er niets te zien, het was volledig mistig. Pas tegen een uur of 11 zou wayna picchu zichtbaar worden en dus de moeite waard om te beklimmen. Maar onze voeten waren inmiddels moe genoeg, dus wij namen wel genoegen met alleen macchu picchu. Na een rondleiding met de hele groep van een uur en vervolgens zelf nog enkele uren te hebben rondgedwaald (en zelfs de zon te hebben gezien!) vonden we het mooi geweest en pakten we de bus naar het dorp aguas calientes waar we hadden afgesproken weer bij elkaar te komen voor de lunch. Daar dus gezellig een pizza gegeten (duur!) en vervolgens, na afscheid te hebben genomen van onze hoofdgids, met een groepje naar de termen. Heerlijke ontspanning voor onze spieren! Lekker drankje erbij, niks te klagen! En daarna door voor een massage in het dorp. Pijnlijk, maar heerlijk voor vermoeide beenspieren. Tegen 7 uur verzamelden we weer bij het restaurant met onze hulpgids en gingen we gezamenlijk naar het treinstation voor de trein terug naar waar we 3,5 dag terug waren begonnen. 3,5 dag wandelen of ca. anderhalf uur met de trein! Volgens mij zijn we omgelopen... Bij terugkeer op het treinstation stond ons natuurlijk een bus op te wachten, terug naar cuzco. Daar kwamen we rond half 12 aan, op oudjaarsavond. Het was dus een drukte van jewelste in het centrum. Maar wij hadden spierpijn en waren moe. Vooral matthijs kon echt geen stap meer zetten. We besloten dus gezellig op onze hotelkamer elkaar te feliciteren met het nieuwe jaar en daarna lekker te gaan slapen.

1 januari, nu komt het vertrek ineens erg dichtbij. En er moeten nog zoveel souvenirs gekocht en dankzij mijn ziekte eerder deze week hadden we cuzco ook nog bijna niet gezien! Dat dus nog (allebei) geprobeerd in te halen op 1 middag. Overal vrolijke mensen met gele confetti (geel brengt geluk). En aan het eind van de dag met de taxi naar de boerderij in de buurt van cuzco voor ons laatste relax-nachtje in een bungalow daar. En wat een mooie bungalow! Met een open haard en een zitje er recht voor, en een hangmat en een schitterend uitzicht. Helemaal ontspannen vingen we begin van de middag onze lange terugweg aan. Taxi, vliegtuig naar Lima, paar uur wachten (Starbucks!), vliegtuig naar Madrid (superdeluxe mediaset, hier had ik wel langer in willen zitten, zoveel films en series!), paar uur in Madrid (lekker geluncht en geshopt) en ten slotte de laatste vlucht naar Amsterdam. Daar stonden 2 ouderparen ons op te wachten. Gezellig! Dus een middernachtelijk kopje koffie en dat was dan echt het einde van onze reis.