Laatste bericht

Helaas, inmiddels zijn we weer aangekomen in Nederland en daarom volgt hier, voordat we onze laatste avonturen alweer zijn vergeten doordat ze ondersneeuwen onder Nederlandse activiteiten, een beschrijving van onze laatste week in Costa Rica.

Zondag zijn we, na een telefoontje naar het thuisfront om Fleur te feliciteren, door de eerdergenoemde taxichauffeur vanuit ‘ons’ hostel naar de bus naar La Fortuna de San Carlos gebracht. Het bleek dat hij de hele nacht had gewerkt en dat hij ons ritje als laatste rit zou doen voordat hij het bed in ging duiken. Dat komt er dus eigenlijk op neer dat hij waarschijnlijk voor ons is opgebleven. Gelukkig was het niet (erg) aan zijn rijstijl te merken. Het vertrek van de bus verliep ook voorspoedig. Onze bagage werd in het ruim geladen en wijzelf stapten in de bus, die stipt op tijd vertrok. Onderweg in de bus hebben we nog wat foto’s gemaakt van het straatbeeld in San José en omgeving. Vervolgens ging het eerste halfuur (bij benadering) van de route over de snelweg, dus dat was lekker doorrijden. Daarna werden het echter al gauw de gebruikelijke kronkelweggetjes door de bergen... we waren immers ook op weg naar een vulkaan. Onderweg maakten we in een bergstadje een stop voor de lunch. Dit bleek zowaar een busstation voor alle richtingen vanuit deze stad (en dat waren er nog aardig wat). Volgens mij is dat de enige stad die wij zijn tegengekomen met zo’n overzichtelijk busstation. Toen we uiteindelijk in La Fortuna aankwamen werden we bij het uitstappen gelijk belaagd door een aantal vertegenwoordigers van hostels en hotels. Na enige twijfel zijn we toch met een van deze vertegenwoordigers meegewandeld om te kijken naar de door hem aangeprezen cabinas. Het bleek een prima plek te zijn, zelfs met een koelkast en een TV, zo luxe hadden we nog niet gezeten. Bovendien was het ook de goedkoopste verblijfplaats tot nu toe... vreemd. Na ons te installeren hebben we onze vuile was ingeleverd en onszelf, na enig aandringen van de eigenaresse, gelijk maar opgegeven voor een tour die middag naar de vulkaan (dat wil zeggen naar het nationaal park eromheen, de vulkaan zelf is vanwege het uitbarstingsgevaar verboden terrein) en naar een van de grotere hotsprings langs de vulkaan. Voor de tour konden we nog mooi even lunchen in het dorp (wat betreft eten lag het prijsniveau volgens mij overigens juist wat hoger dan in andere delen van Costa Rica).

De tour die middag begon met een busritje naar de vulkaan. Al sinds onze aankomst hadden we vanuit La Fortuna de vulkaan volledig kunnen zien, d.w.z. grotendeels danwel geheel zonder bewolking ervoor. Nu gingen we dan eindelijk nog wat dichterbij. Onderweg kwamen we overigens nog een groep neusberen tegen langs de weg. Natuurlijk moesten de toeristen hier even een foto van nemen. Aangekomen in het park, maakten we een wandeling met een gids door het aldaar aanwezige regenwoud. Het is overigens grappig hoe je na verloop van tijd gewoon went aan bepaalde dieren in zo’n bos. We merkten dat we nauwelijks meer opkeken van een spin, een slangetje of het geluid van een brulaap. Die waren we wel gewend. Nieuw in dit park waren de spider monkey en de toekan, die hadden we nog niet eerder (van zo dichtbij) gezien. Na de wandeling kregen we een verfrissend sapje te drinken. Vervolgens liepen we door naar een uitzichtpunt, om bij zonsondergang te bewonderen hoe de – al gedurende de hele dag onzichtbaar - uitbarstende de lava langzaam maar zeker steeds beter te zien werd. Ja, we hebben het ook gefilmd. Na ons bezoek aan het uitzichtpunt werden we allen weer in het toeristenbusje geladen voor een bezoek aan – in ons geval, niet iedereen ging erheen – Baldi Hotsprings. Deze hotsprings waren erg ruim opgezet. 15 hete baden waren verspreid over het terrein. De warmste hiervan was overigens 67 graden celsius, dus die was er meer voor de show dan voor gebruik. De meeste hete baden waren overigens tussen de 40 en 45 graden celsius.De hotsprings hadden de layout van een ‘gewoon’ zwembad, met als verschil dat er dus erg warm water door liep. O ja, een niet onbelangrijk detail was dat ze hier heerlijke cocktails serveerden, het genot daarvan droeg dus nog wat bij aan de sfeer. ’s Avonds rond 10 uur werden we weer afgeleverd voor de deur van onze cabinas. Dat was overigens behoorlijk laat voor ons doen, meestal lagen we wel zo tussen 8 en 9 in bed.

De volgende ochtend wilden we echter ook weer vroeg opstaan, zodat we die dag nog een tour konden ondernemen. Uiteindelijk stonden we om 6 uur op, regelden de tour en doken weer ons bed in. Ons oog was gevallen op een canopy-tour in de omgeving van La Fortuna. Canopy is overigens een vorm van vermaak waarbij je in een tuigje aan een kabel door of eigenlijk grotendeels over een bos glijdt/zweeft. De tour begon om 10 uur. Na een korte rit per touristenbusje konden we overstappen op paarden. Hm, dat was een avontuur, want met paarden hebben Arnoud en ik niet veel ervaring. Gelukkig waren het erg brave en rustige paarden (enkele gingen zelfs gewoon grazen met iemand op hun rug). De tocht per paard bleek uiteindelijk iets langer te zijn geweest dan de bedoeling was, maar dat mocht de pret zeker niet drukken. Na aankomst werden de (eigen) benen gestrekt en water bijgetankt. Vervolgens begon de wandeling naar het eerste canopy-platform. Die eerste keer was behoorlijk eng... vooral als je te horen krijgt dat je écht niet teveel mag remmen, omdat je jezelf anders de rest van de kabel met de de hand moet voorttrekken tot aan het volgende platform. Gelukkig bleek niet-remmen over het algemeen niet al te moeilijk (alleen bij erg lange kabels is het lastiger, omdat je dan vaak gaat draaien). Ik geloof dat ongeveer iedereen uit onze groep uiteindelijk minstens 1 keer een stukje niet heeft gered. In mijn geval was dat voor mij niet zo erg. Het was maar een metertje of tien en ik werd zo binnengehaald door een van de gidsen. Het canopyen zelf was overigens echt supergaaf. Het gaat ook behoorlijk hard (Arnoud deed over een bepaalde kabel van 980 meter 42 seconden, zo vertelde de gids). Het geeft dus een heerlijk kick. Na 10 kabels kwamen we aan bij een truck. We werden uit onze tuigjes geholpen en vertrokken voor een kort bezoek aan een indianendorpje. Dit laatste was eigenlijk vooral een kleine demonstratie en een winkel met daaromheen een aantal hutten. Het was niet het werkelijke dorp. Na dit bezoek gingen we weer terug naar de ingang van het terrein waar we nog een kikker- en vlindertuin hebben bezocht alvorens weer op onze cabinas aan te gaan. Na een diner in het dorp zijn we vervolgens die avond naar de grootste, en duurste, hotsprings in de buurt gegaan, die waar ik vijf jaar geleden ook was geweest, Tabacón. Deze hotsprings waren nog steeds even mooi. Doordat de rivier eigenlijk heel natuurlijk door een aantal ‘meertjes’ loopt heb je van nature veel kleine warme baden. Bovendien werden deze baden volledig omgroeid door regenwoud, met uitzondering van de paadjes hierdoorheen natuurlijk. Aangezien al het water gewoon direct uit de rivier kwam, had het overal ongeveer dezelfde temperatuur, zij het dat het bovenaan warmer was dan onderaan. Helaas hadden we deze avond de camera niet meegenomen, maar www.tabacon.com heeft ook mooie plaatjes. Naar deze hotsprings was er trouwens een gratis shuttlebus vanuit het dorp en weer terug (de springs waren hier dan ook duur genoeg voor).

Dinsdagochtend (het was inmiddels dinsdag) zijn we rustig opgestaan, hebben onze tas ingepakt en zijn gaan ontbijten. In La Fortuna waren overigens opvallend veel Nederlanders aanwezig, waarvan we er weer een aantal naast ons troffen bij het ontbijt. Na vele kaartspelletjes op de bushalte, vertrokken we met de bus van 12.30 uur naar Alajuela. Ook deze busreis verliep voorspoedig. Weer langs hetzelfde mooie busstation voor de lunch. Bij aankomst in Alajuela namen we een taxi naar ons hostel. Voor het eerst probeerde toen de chauffeur ons ervan te overtuigen dat ons hostel niet zo goed was en dat hij een goedkoper, beter wist. Als je echter maar stug blijft volhouden brengen ze je gelukkig uiteindelijk wel naar het hostel van je keuze. Na de check-in en een stop bij de bank gingen Arnoud en ik de stad in voor een diner. Dat bleek echter nog niet zo makkelijk. Uiteindelijk kwamen we terecht in een restaurant vlakbij ons hostel, maar de andere kant op dan wij in eerste instantie waren gelopen. Van een andere klant hoorden we dat dit restaurant pas ca. 6 weken was geopend. Zij beschikten dan ook nog niet over een drankvergunning. Wel konden ze gelukkig heel prima koken. Ook onze ober was een pluspunt. Hij leek erg zenuwachtig te worden van het bedienen van buitenlanders, maar dan wel op een heel schattige manier (het was ook nog een vrij jonge knul). Van de andere klant, immigrant uit de VS, kreeg hij helemaal de kriebels, vooral aangezien deze man helemaal geen Spaans sprak, maar de schijn wel erg graag wilde ophouden. Geloof me, dat komt de communicatie niet ten goede. Dan is het echter ook zo lastig om hulp aan te bieden in de vorm van een vertaling.

De volgende dag hebben we een tochtje per openbare bus gemaakt naar Sarchí voor de benodigde laatste souvenirinkopen (eigenlijk bijna alle). Dat was echt een mooi dorp, vol souvenirwinkeltjes. Toch was het er opvallend rustig qua toeristen. Af en toe kwam er een toeristenbusje binnen, maar eigenlijk hebben we er daar maar één van gezien. We zijn uiteindelijk zelf in ieder geval wel erg goed geslaagd, vonden we zelf. Jullie mogen het binnenkort komen bewonderen... en wie weet hebben we ook wat voor jou?... Die avond hebben we ook nog inkopen gedaan in Alajuela. Op de valreep heb ik mij nog een CD aangeschaft van een Mexicaans/Amerikaanse zangeres die ik in de bus naar Sarchí herkende (van eerder radio luisteren).

Ten slotte onze laatste dag in Costa Rica. Omdat de vlucht om 11.50 zou vertrekken, waren wij reeds om 08.30 uur aanwezig op het vliegveld, per taxi daarheen gebracht vanaf ons hostel. We hadden helaas nog niet ontbeten. Dat bleek niet zo verstandig, want het duurde uiteindelijk tot ca. 10.30 uur voordat ons werd verteld dat onze vlucht vijf uur vertraging ging hebben en voordat de incheckbalies open gingen. Bovendien waren de controles, naar aanleiding van de recente ontwikkelingen in Londen verscherpt, zodat we geen vloeistoffen in onze handbagage mochten. Dat was ons nog niet bekend. In aller ijl hebben we dus toen een van onze handbagage rugzakken opgeofferd als likeur-tas en daarin de twee door ons aangeschafte flessen koffielikeur in wat handdoeken ingepakt, ingecheckt. Ter compensatie voor de vertraging kregen we overigens bij het inchecken van Martinair wel een bon t.w.v. 10 dollar p.p. te besteden aan voedsel op het vliegveld. Helaas mocht vanwege het vloeistofverbod ook onze fles water niet mee door de douane, zelfs niet als we er van gedronken hadden. Die middag hebben we dus vijf uur doorgebracht op het vliegveld, met kaarten, eten, een beetje winkelen en een beetje lezen. Overigens was er de hele dag, tot aan in het vliegtuig toe, onduidelijkheid over de vraag of we nu via Miami of via Orlando (of zelfs beide?) naar Amsterdam zouden reizen en of we op de desbetreffende luchthaven zelf onze bagage nogmaals dienden in te checken. Dit laatste bleek helaas het geval en het werd Miami. Het toeval wilde echter dat er nog een tas was ingecheckt in ons vliegtuig die sprekend leek op mijn tas. In de verwarring hadden wij de verkeerde meegepakt. Toen we voor emigration (maar na immigration) werden aangesproken door de rechtmatige eigenaar van de tas, kwamen we daar uiteindelijk achter. Toen moesten we dus nog van alles regelen om (al) onze bagage juist mee te krijgen, dus ook mijn tas, wat een chaos was dat. De tassen waren overigens op dat moment wel allen nog intact. Wij waren blij toen we uiteindelijk in het vliegtuig zaten naar Amsterdam, hoewel niet helemaal gerust dat onze bagage daar ook zou aankomen. Dat vermoeden bleek helaas uiteindelijk gedeeltelijk juist. Onderweg was een van de likeurflessen kapotgegaan. De glasresten e.d. waren reeds verwijderd toen we de tas bij de bagageband terugvonden, vermoedelijk hadden ze al snel gemerkt dat er iets mis was. Nu hebben we dus nog maar 1 fles koffielikeur uit Costa Rica. Na aankomst in Amsterdam verliep de rest van de reis gelukkig ook voorspoedig, geen rare fratsen van de NS. Ook ons huis – inclusief computer – staat er nog, daarvan getuigt dit bericht. Nu is onze reis dus helaas ten einde en mogen we binnenkort (weer) aan het werk. Maar er is natuurlijk eerst nog iets om naar uit te kijken: 12 september mijn diploma-uitreiking en afstudeerfeest. Ik hoop dat jullie allemaal gezellig even een drankje komen drinken! Tot dan! Voor nu: bedankt voor het trouwe lezen. Het was geweldig om alle reacties te lezen en om te zien hoeveel mensen er eigenlijk wel op de site kijken.