Een ezel stoot zich...

Maar helaas ben ik geen ezel. Na het verlaten van het internetcafé in Golfito waar wij het vorige bericht hebben getypt, begaven wij ons naar de haven voor de boot naar Puerto Jimenez. Ik bedacht mij echter dat ik nog een boodschap wilde doen in Golfito en ging dus nog even terug om deze te halen. Na het afrekenen van deze boodschap ben ik echter, ondanks de in het eerste bericht uit Costa Rica beschreven ervaringen, zo dom geweest om toch de portemonnee in het achtervakje van mijn rugzak te stoppen (dit is het vakje waaruit Arnoud's portemonnee in San Jose is gestolen). Bij het betreden van de boot vond ik al dat een bepaalde jongen zich erg aggressief gedroeg en wilde hem dus voor laten gaan het boottrapje af. Hij gebaarde echter dat ik voor mocht gaan. Toen ik voor hem de trap afliep, voelde ik hem duwen tegen mijn rugzak. Even later rende hij ervandoor en bleek het achtervakje open te staan. Helaas bleek hier ook zeer pijnlijk dat ik blijkbaar niet juist reageer op een dergelijke situatie. Ik stond met mijn mond voor tanden. Met veel moeite wist ik tegen Arnoud, die verderop in de boot zat, te stamelen: "de portemonnee, hij heeft de portemonnee". Inmiddels was de jongen in kwestie er helaas al lang heel hard vandoorgerend. De kapitein en enige andere mannen hebben vervolgens nog wel even gezocht op de kade naar een jongen van ca. 13 jaar oud met een witte blouse en een zwarte plastic zak. Zoals te verwachten viel, bleef dit helaas zonder resultaat. Enig positief puntje was dat wij van de vorige keer wel hadden geleerd nooit meer dan een klein beetje geld in de betaalportemonne te bewaren, zodat de schade beperkt bleef tot zo'n 10.000 colones oftewel ca. 20 dollar. En zo namen wij afscheid van Golfito.

Na een boottocht van ca. een uur, tijdens welke ik mij voortdurend zat op te vreten en uit te schelden omdat ik zo stom was geweest om de portemonnee in het achtervakje te doen, kwamen we aan in Puerto Jimenez. Daar werden wij tegemoetgefietst door een française, die vroeg of wij nog een hotel zochten. Normaal gesproken gaan wij niet in op dergelijke aanbiedingen. Deze vrouw kwam echter heel betrouwbaar over, dus even later waren we ingecheckt bij haar, goedkope, cabinas. De buurvrouw kon onze kleren wassen (zij had een wasserette), dus daar gingen we ook even langs. Ze zou proberen het nog die avond schoon te hebben. Omdat onze française ons dat al had gezegd, leverden wij vrijwel al onze kleren in (die namelijk inmiddels allemaal wel vies waren). Daarna gingen we buskaartjes kopen voor onze terugreis naar San José vandaag. Het regende overigens bijna de hele dag pijpestelen (in echte tropische buien), zodat we bijvoorbeeld op het busstation eerst een halfuur hebben staan wachten voor we konden gaan lunchen, omdat onze paraplu tegen dergelijke regen niet opgewassen zou zijn. Uiteindelijk hebben we echter toch nog heerlijk geluncht in het centrum en informatie gezocht over het park Corcovado, waar we de dag erna naartoe wilden. 's Avonds gingen we terug naar de buurvrouw voor onze was. Op het eerste gezicht leek ze gesloten, zodat wij ons al grote zorgen maakten vanwege de wandeling de volgende dag. Hiervoor hadden we namelijk enkele van de ingeleverde kleren nodig en we wilden al om 6.00 uur vertrekken. Gelukkig kwam er even later een andere vrouw ook kleren ophalen. Omdat ik mijn naam eerder op een kaartje had geschreven, welk kaartje bij de was was gevoegd, gingen wij op zoek naar een zak schone was met dat label. Dat bleek echter niet te vinden. Ook de aanwezige man en meisje raakten lichtelijk in paniek toen ze mijn naam niet konden vinden. Toen wij echter vertelden waar wij verbleven
(namelijk de cabina’s bij het pizzarestaurant), bleek onze was met “pizza“ gelabeld. Dat was makkelijker. De was was overigens inderdaad gewassen, dus alles was weer lekker fris.

De volgende ochtend stonden we om 5 uur op. Om 6 uur vertrokken we met de colectivo voor een twee uur durende tocht richting Carate, een dorpje op een loopafstand van een uur van de ingang van het park. Nu zul je je wellicht afvragen: wat is een colectivo? Dit is waarschijnlijk het best te vergelijken met een jeepsafari, maar dan is het openbaar vervoer, dus stop je af en toe om iemand op te pikken. Je wordt met een groep van hopelijk niet groter dan 8 personen in de achterbak van een jeep geladen. In deze achterbak zit overigens een stellage, zodat je een zeil boven je hoofd hebt in het geval van regen. Ook staan er bankjes in. De tocht in deze wagentjes van Puerto Jimenez naar Carate voerde over een, vanzelfsprekend, onverharde weg, met veel (ook behoorlijk diepe) kuilen. Vanwege de regen de avond tevoren stonden veel kuilen vol water. Daarnaast voerde de weg ook af en toe door enorme plassen en zelfs door beekjes en rivieren. Af en toe kwamen we ook over een aantal spannende bruggetjes. Het uitzicht bestond gedurende de eerste helft van de rit uit weilanden en velden. Gedurende de tweede helft reden we door de jungle. De tocht was bovendien bij tijd en wijlen behoorlijk bergachtig. Kortom, de rit was behoorlijk avontuurlijk. We hebben dan ook genoten. Aan het eind van de rit volgde een wandeling van 3,5 kilometer over het strand naar de ingang van het park. Omdat ik in het begin verkeerd liep, hebben wij echter een stukje extra gelopen op de heenweg. De juiste weg liep zoals gezegd over het strand, en dit was behoorlijk spectaculair; vanwege de regen van de vorige dag liepen er diverse riviertjes over het strand de zee in. Deze moesten dus overgestoken worden, hetgeen tot natte schoenen leidde. Bovendien kwam ik behoorlijk nat aan in het park, nu ik bij een poging om over een van de riviertjes te springen in het water was gevallen. Ik kan dus niet springen over een rivier in het zand. De strandwandeling was in de brandende zon, maar grappig was wel dat het helemaal krioelde van de krabbetjes die zodra je in de buurt kwam deden alsof ze dood waren.
Het park was geweldig, hetgeen zich wederom het best laat uitdrukken in foto's. Overweldigend groen met allerlei rare bomen, varens en liaan-achtige planten. Voortdurend sprongen er skinks (een soort hagedisjes) weg voor onze voeten. Hoogtepunt was echter wel een doodshoofdaapje dat op enkele meters afstand een banaan ging eten. We hebben hem gefilmd. Verder hebben we heel heel veel papegaaienfoto's, hagedissen, spinnen, pelikanen en andere vogels gezien. We hebben zo'n 3,5 kilometer het park ingelopen en zijn vervolgens omgekeerd. Gelukkig heb ik het op de terugweg over het strand droog gehouden. Aangekomen bij de eindhalte van de colectivo's konden we nog heerlijk ruim een uur uitrusten, omdat we vanwege de vloed bijtijds over het strand waren teruggekeerd (dat is bij vloed namelijk geen pretje omdat het water dan tot aan de rand van de jungle staat). Op de terugweg in de colectivo hoorden we ook nog een brulaap. Die hebben we echter niet gezien. Moe maar voldaan arriveerden we om 6 uur 's avonds weer in onze cabina's. We zijn toen gaan eten in een chinees-costaricaans restaurant. Wat betreft mijn maaltijd betekende dat dat er koriander door mijn zoetzure saus was gedaan. Het smaakte overigens prima.

Vanochtend vertrokken wij om 5 uur met de enige bus van die dag naar San José. Dat was dus behoorlijk vroeg. We hebben het dan ook licht zien worden, zo rond half zes. De eerste twee a drie uur in de bus waren over een onverharde weg, met kuilen. Weliswaar was deze weg niet vergelijkbaar met de weg naar Carate, maar toch wel behoorlijk wiebelig in een bus. Bovendien was de tocht wel heel lang. Pas rond 15u kwamen we aan in San José. En nu zitten we dus weer in het hostel waar we ook de eerste paar dagen in Costa Rica hebben doorgebracht. We hebben op het moment een 8-persoons kamer voor onszelf. Omdat het zo rustig is. Kortom, we hebben een slaapzaal. Aangezien ik van de bustocht en het vroege opstaan een beetje gammel ben geworden (en misselijk), lijkt het me een goed idee om binnenkort eens een bedje op te zoeken. Arnoud hangt nu buiten in een hangmat met een boek... eens horen wat hij ervan denkt. Groetjes!

P.S. Overigens doet de mobiele telefoon het sinds een paar dagen niet meer, d.w.z. het toestel maakt geen verbinding meer met het costaricaanse GSM-netwerk. Wij zijn dus helaas uitsluitend per e-mail bereikbaar.