Schildpadden

Maandag hebben we heerlijk uitgeslapen. ‘s Middags zijn we vervolgens naar het kantoor in San José gegaan van de organisatie die het vrijwilligerswerk in Cahuita coordineert. Daar hebben we enige informatie gekregen, een infomapje en instructies over de aanschaf van buskaartjes. Helaas was degene die over het schildpadprogramma ging niet aanwezig, zodat we registratie en dergelijke in het park moesten doen. De instructies met betrekking tot buskaartjes hebben we diezelfde middag in praktijk gebracht. Daarna hebben we nog even door de stad gelopen. ’s Avonds hebben we tassen ingepakt en een beetje gerelaxed, aangezien ik mij helaas nog steeds niet 100% voelde.

Dinsdag ging het gelukkig al veel beter. We hadden kaartjes gekocht voor de bus om 10.00 uur en deze hebben we keurig gehaald. De busrit duurde een uur of vier met onderweg een stop voor de lunch. Uiteindelijk werden we voor de ingang van Nationaal park Cahuita afgezet. Op de bushalte zat een jongen, Dave, die ook vrijwilliger bleek te zijn. Hij vertelde ons dat wij onze bagage bij de ingang van het park konden afgeven. Deze zou dan aan het eind van de dag door de Rangers met een auto worden meegenomen. Naar het vrijwilligersverblijf was het ongeveer een half uur lopen. Aangezien deze wandeling over het trail door het park voerde, hebben we toen al vele mooie planten en diertjes en niet te vergeten heel veel mooi strand gezien. Aangekomen bij het vrijwilligersverblijf was het even zoeken naar de juiste personen, maar uiteindelijk werden wij beiden een bed toegewezen in het verblijf. We bleken niet de enige vrijwilligers die die dag waren aangekomen, zodat dit even zoeken was. Even na onze aankomst begon het overigens ook, naar later bleek voor de rest van de dag, te regenen. Na de bedindeling werd ons verteld dat wij een korte training met betrekking tot het werk zouden krijgen, hopelijk nog die middag. Een van de andere nieuwe vrijwilligers had namelijk reeds afgesproken dat zij de training die middag om vier uur zou krijgen. Uiteindelijk werden we met zijn zessen tegelijk getraind, een canadese, een amerikaan, een brit, een amerikaanse/costaricaanse en wij twee. Naast deze vijf nieuwelingen en Dave zijn er ook nog vijf duitse meisjes, een brits meisje, een schot, een costaricaan, een latijnsamerikaanse en onze ‘begeleiders’, twee costaricaanse dames. Tijdens de training kregen we instructies met betrekking tot de nachtpatrouilles over het strand en over de handelwijze wanneer we een schildpad tegen zouden komen. Vooral de instructie wanneer de schildpad reeds op de terugweg was en ze nog niet was gemerkt viel op: probeer haar op haar rug te leggen, zodat je haar alsnog kan merken. Dat wil nog wel lukken met een hawksbill van zo’n 50 kilo, maar een groene schildpad van meer dan 100 kilo is een ander verhaal, denk ik zo. Naast de patrouilles bestaat het werk ook uit toezicht houden bij de vivero. In de vivero worden de eieren begraven nadat wij ze hebben gevonden op het strand. Na zo’n 65 dagen komen deze eieren uit en dan is het zaak om de kleintjes, liefst ’s avonds of ’s nachts, uit te zetten en ze zelf de zee in te laten hobbelen. De training met betrekking hiertoe werd echter uiteindelijk uitgesteld tot woensdagochtend, omdat er teveel vliegjes op ons afkwamen in de vivero. Inmiddels waren onze tassen ook gearriveerd, zodat wij ons bed in elkaar begonnen te zetten (slaapzak om op te liggen, lakenzak om in te liggen en een muskietennet natuurlijk, o ja en een bergje kleren als hoofdkussen). Vervolgens werd om zes uur het eten geserveerd. Dat was heerlijk. Het vrijwilligersverblijf is op hetzelfde terrein als het verblijf van de park Rangers en we delen samen een kokkin. In tegenstelling tot de kokkin die ik vijf jaar geleden had in Playa Hermosa kan deze vrouw erg lekker en afwisselend koken. Wij verheugen ons dus steevast op de maaltijden. Na de maaltijd kwam Jaiza, onze trainer, ons vragen of we dinsdagavond gelijk patrouille wilden lopen. Natuurlijk! We hebben van 11 tot 3 uur ’s nachts gelopen. Om 11.30 kregen we over de radio (de patrouilleleider heeft een radio om te communiceren met de andere groep die van 8-12 loopt, en met de vivero) te horen dat de andere groep een schildpad had gevonden. Wij liepen dus snel door. Zo kwam het dat we gelijk op onze eerste patrouille al een groene schildpad hebben gezien. Ze was ruim een meter lang en toen we aankwamen was ze reeds begonnen met eieren leggen. Aangezien groene schildpadden zo’n 80 eieren per nest leggen, was ze nog wel even bezig. Bovendien gaan schildpadden tijdens het leggen in het soort trance, zodat ze niets ervan merkte dat wij dicht om haar heen haar aan het opmeten en bekijken waren. Na het leggen ging de kuil met eieren weer dicht met behulp van de achterflippers en vervolgens werd het nest behoorlijk goed gecamoufleerd, zodat onze benen allemaal onder het zand kwamen te zitten. Na dit alles keerde ze weer zeewaarts, haar taak in het produceren van nageslacht was volbracht. Omdat het een nest was dat was gevonden door de andere groep zijn wij hierna verder gelopen, terwijl de andere groep de eieren weer heeft uitgegraven en heeft teruggebracht naar de vivero. Tijdens onze vervolgwandeling zijn we echter niets meer tegengekomen.

Woensdag heeft het de hele dag geregend en geonweerd. We hebben dus overdag maar een beetje gelezen in onze boeken en af een toe een kaartspel gelezen. Het werkrooster wordt per dag bekend gemaakt, ’s ochtends na het ontbijt. Arnoud had die nacht van 00.30 tot 06.30 uur dienst in de vivero met Connie, de nieuwe canadese. Ik had die nacht geen dienst, maar de volgende ochtend van 6-8 patrouille. Die avond heb ik dus gezellig zitten kaarten en kletsen met de andere vrijwilligers. Arnoud ging vanzelfsprekend al vroeg naar bed, aangezien hij die nacht niet veel zou slapen.

Donderdagochtend ging ik dus om zes uur met Andy, de schot, het strand afwandelen. Aangezien het eindelijk droog was, was het een heel aangename wandeling, zij het dat het wel behoorlijk warm was. En bovendien vonden we een nest! Het was zelfs een hawksbill-nest (deze soort is meer bedreigd, dus hier zijn we extra blij mee). Samen met Andy hebben we om beurten alle 145 (!) eieren uitgegraven (gemiddeld leggen hawksbills er zo’n 130 per nest). Je kunt je voorstellen dat dat even duurde. Vervolgens zijn de eieren ter bescherming in mijn rugzak gegaan en zijn we teruggewandeld. Op de terugweg kwamen we nog een neusbeer tegen op het trail. Aangekomen bij de vivero begon Vince, de nieuwe amerikaan die die ochtend Vivero-dienst had, een nieuw gat te graven, waar we vervolgens samen de eieren voorzichtig in hebben gelegd. Zand erover en een net eromheen en klaar waren we. Verder gingen de leiders die ochtend twee reeds uitgekomen nesten ter onderzoek legen, daarbij werden nog 2 levende leatherback schildpadden en 6 hawksbill jongen gevonden en nog een heleboel onontwikkelde eieren. Deze laatste werden vervolgens aan een uitgebreid onderzoek onderworpen, om te weten te komen wat er mis was gegaan. Omdat het die dag heerlijk weer was hebben we de rest van de dag aan het strand doorgebracht. We zijn dan ook allebei behoorlijk verbrand. Aan het eind van de dag werden de die ochtend uitgegraven jonkies de zee in gelaten. Ook al waren het er maar 8, toch was het erg leuk, wat zijn het toch een schattige beestjes. Die nacht had ik, samen met nieuwe brit Alex, dienst bij de vivero, terwijl Arnoud weer late nachtpatrouille had. De vroege nachtpatrouille had een nest gevonden, dat Alex en ik samen hebben herbegraven die nacht. Helaas bleek de volgende ochtend dat we het op de verkeerde plek hebben gedaan, zodat een van de leiders het uiteindelijk heeft overgedaan. Midden in de nacht werden we opgeschikt door Inez, een van de Duitse meisjes. Zij had een slang gevonden in ons slaapverblijf. Deze slang is vervolgens weggehaald door een van de leiders. Hij vertelde dat de slang behoorlijk giftig was. Om wat de kalmeren bleef Inez bij ons zitten en hebben we wat met zijn driëen gekaart. Uiteindelijk ging ze echter toch maar weer slapen. Om 6 uur moesten er nog wat metingen verricht worden m.b.t. de vivero en om halfzeven konden we eindelijk, nog even, naar bed.

Na een kort slaapje tot een uur of elf besloten we vrijdag om ’s middags met Melody, de amerikaans/costaricaanse, naar Cahuita te wandelen, zo’n 6 kilometer door het park. Onderweg kwamen we een hele familie withoofdsapen tegen, wel zo’n 10 à 15 stuks. Ze waren niet erg verlegen en kwamen nieuwsgierig op ons af. Daarnaasthebben we vele hagedissen, vlinders, planten en vogels gezien en een enkele enge spin. Ook heb ik mijn slipper gesloopt in de modder, doordat hij bleef steken. Gelukkig had Arnoud er een mooie provisorische oplossing voor. Aangekomen in Cahuita hebben we eerst nieuwe slippers voor mij gekocht en vervolgens nog wat gewinkeld en een batido gedronken. Ik weet niet of ik dat al had uitgelegd, maar een batido is vers vruchtensap (naar keuze) met ijs en water of melk. Vervolgens zijn we met de bus teruggegaan. We hadden geluk. Van de bushalte naar het vrijwilligersstation kregen we een lift van een van de rangers. Dat scheelde weer een halfuur wandelen. Die nacht heb ik de vroege patrouille gelopen, helaas kwamen we niets tegen onderweg, zodat we de volle 12,2 kilometer over het strand moesten lopen. Ik heb die nacht prima geslapen.

Zaterdagochtend was Arnoud’s verjaardag. Aangezien we nu zo afgelegen zitten hebben we er weinig aan gedaan. Er werd echter we spontaan voor hem gezongen door de andere vrijwilligers. Die ochtend ging Arnoud op ochtendpatrouille. Helaas vond hij niets. Het was wederom erg mooi weer, dus we hebben de hele dag veel op het strand gezeten. Halverwege de dag nam een van de rangers bovendien een groep toeristen mee naar het nabijgelegen koraalrif. De vrijwilligers mochten ook mee. Helaas was er een tekort aan duikbrillen en snorkels. Wij hadden onze eigen ook niet meegebracht, nu deze zoveel ruimte innemen. Het rif was erg mooi. Er zaten helaas ook wel veel kwallen, dus ik ben drie keer gebeten. Arnoud niet één keer, maar hij was dan ook korter in het water. Na het eten gingen Arnoud en ik gelijk weer naar bed, want we hadden samen nachtdienst in de vivero. Dat was heel gezellig. De tijd ging ook zo voorbij, ondanks het feit dat er geen eieren werden gevonden die nacht. Ook kwamen er, nog steeds, geen eieren uit. Vanochtend tenslotte heb ik eerst twee uurtjes geslapen en daarna hebben we de bus gepakt naar Puerto Viejo, een nabijgelegen dorpje (nadat we er eerst een uur op hadden gewacht, pura vida :-)). En nu zitten we dus in een internetcafé in Puerto Viejo. Arnoud probeert ondertussen de foto’s op een CD te laten branden, hetgeen helaas niet al te goed lijkt te lukken. Irritant. Voor foto’s moeten jullie dus denk ik nog even wachten. Je merkt het vanzelf wel wanneer ze er op staan. Nu gaan we hier in Puerto Viejo nog een snorkel zoeken, zodat we de volgende keer niet zonder zitten. Bovendien kunnen we hopelijk straks al onze kleren fris en schoongewassen afhalen bij de wasserette. Omdat het hier zo vochtig is, iszelf wassen echt geen optie... het droogt gewoon niet. Nog een laatste positieve noot: de mobiel doet het weer, dus we zijn weer op Arnoud’s werkmobiel bereikbaar. Het nummer van ANAI is dus slechts voor reserve.