Woestijn

Verder waar ik gebleven was, nog een boel te vertellen! Donderdag in Valparaiso dus. Nadat we van het ontbijt in het hostel hadden genoten, hadden gedoucht en waren uitgecheckt uit ons hostel, vertrokken we met de metro (die bovengronds langs de haven/kust begon) richting vina del mar, een iets verderop gelegen dorp met mooie stranden. Onze hostelmeneer had ons aangeraden om 2 stations voor het centrum uit te stappen en dan een bepaalde route te lopen. Dus dat deden we. In het begin was de wandeling niet zo boeiend: langs een 4-baansweg en een rotskust, maar even later kwamen we in het dorp en werd de route rustiger. Er waren bovendien een heleboel vogels te zien in het water: pelikanen, aalscholvers, verschillende soorten meeuwen en nog meer waarvan ik de naam niet weet. En toen liepen we in t centrum langs een starbucks. Aangezien de laatste chai te latte al weer eeuwen geleden was (in Bs As), besloten we daarvoor even te stoppen. Mjum. Natuurlijk is er weer een foto voor mn zusjes Na deze welverdiende pauze liepen we door tot aan het dichtstbijzijnde strand, voor de volgende pauze Lekker in de zon op een kleedje met een boekje gaan liggen en toen was het zo het einde van de middag en tijd voor de terugweg. Voor zwemmen was het overigens wel wat koud. Dus dat hebben we niet gedaan. We liepen terug door de hoofdstraat, langs wat winkels. En na enig zoeken vonden we een metrohalte en vingen we de terugweg aan. We gingen voor de laatste keer een hapje eten bij emporio (weer een heerlijke salade) en daarna met de lift terug naar ons hostel. Daar de spullen verzameld en een taxi besteld voor naar het busstation. Oh en nog even een beetje omgekleed natuurlijk. Op het busstation aangekomen waren we wat vroeg, dus nog even gezocht naar wat te eten en te drinken. Helaas was er niet veel open. Dan houden we t maar bij de reeds gekochte koekjes. Daar kwam de bus al. Tas inleveren bij de bagagemeneer in ruil voor een nummertje, en hop, in onze bedstoelen. Helaas zat er wel een erg harde scheiding tussen de stoelen, dus een beetje tegen elkaar aan liggen ging niet. Dat was wel jammer. Maar de stoelen waren wel lekker zacht en groot, dus ik heb wel prima geslapen (en matthijs geloof ik ook).

Vrijdag om ca 12 uur kwamen we aan in Chanaral. Toch wel een beetje gaar en moe van de busreis. Eerst maar op zoek naar een toeristeninfo. Dat was nog niet zo makkelijk, maargoed, in t gemeentehuis toch wat gevonden. Info gekregen over t dichtbijgelegen park Pan de Azucar (suikerbrood) en over n hostel in de buurt. Dat we vervolgens niet konden vinden. Dus eerst maar wat eten bij de bakker. Natuurlijk bleek de meneer achter de betaalbalie bij de bakker (er staan hier altijd veel te veel mensen in een winkel, ten minste 1 om je spullen te pakken en 1 om bij te betalen) vol verhalen over de regio. En zijn moeder had n hostel. Dus daar gingen we maar heen. Prima (klein) 2-persoonskamertje met eigen badkamer. Aangezien we toch wel wat moe en gaar waren hebben we een groot deel van de middag vervolgens lekker in ons kamertje doorgebracht. En toen hadden we honger, dus na een wandelingetje door t dorp (1 straat met winkeltjes en verder een boel zand en wind) zijn we aangeschoven bij mi casita voor wat vis en frietjes met salade (naar later zou blijken de lokale specialiteit en vrijwel het enige wat je daar kon krijgen). En natuurlijk een lekker verkoelend lokaal biertje (al was het inmiddels ook buiten behoorlijk afgekoeld). En daarna weer lekker terug naar ons kamertje. We waren overigens wel een bezienswaardigheid op straat; vermoedelijk zien ze hier niet heel veel toeristen in het dorp zelf.

Zaterdag wilden we naar het suikerbrood. Maar dat bleek nog niet zo makkelijk. We konden het kantoortje dat de reis zou kunnen regelen niet vinden (en dat in zo’n klein dorp!) en kwamen maar geen taxi tegen. Wel kwamen we langs t busstation, dus hebben we gelijk maar kaartjes gehaald voor de volgende busrit, naar San Pedro de Atacama, zondagavond. Daarna uiteindelijk gewoon in de juiste richting gelopen (na wat zoeken) en toch nog een taxi gevonden. Met een opvallend lelijke chauffeur met een enorme neus (maar daar kon hij vast niks aan doen). En hij was wel heel vriendelijk; vertelde van alles over het park (helaas soms onverstaanbaar) en bracht ons helemaal tot aan het wandelpad richting uitzichtpunt het park in. We spraken met hem af dat hij ons om half 8 weer zou ophalen en begonnen aan de wandeling. Het hele park was overigens leeg. We kwamen tijdens onze wandeling heen niemand tegen. Op de terugweg kwam ons een auto tegemoet (blijkbaar kon je er toch ook met de auto heen) en vlak nadat we het wandelpad hadden verlaten zelfs nog 1. Maar geen andere wandelaars. Toen we een stukje verder waren kwam de eerste auto ons achterop rijden en omdat we inmiddels al aardig wat hadden gelopen (een uur of 2 a 3), vroegen we om een lift. Dat kon wel, maar we pasten niet meer in de auto, dus dan moesten we aan de buitenkant op de auto staan, onszelf vasthoudend aan de imperialhouder. De chauffeur reed heel rustig, dus dat ging prima. En natuurlijk ging het nog altijd veel sneller dan lopend. De reizigers bleken overigens een italiaan en een mexicaanse die al 2 jaar met de auto door (noord en zuid) Amerika trokken. Heel vriendelijk. Natuurlijk hebben we reisverhalen en tips uitgewisseld. En mochten we ooit nog eens in Mexico-stad komen, dan moesten we maar een mailtje sturen... We werden afgezet in het dorpje in het park (Caleta), daar waar we uiteindelijk ook zouden worden opgehaald. Maar eerst wat eten. Vis met frietjes en salade natuurlijk Met een koel biertje. Dat ik natuurlijk weer zonodig over mezelf heen moest gooien. Ach, in de woestijn drogen natte kleren snel weer op (natuurlijk wel eerst een beetje uitgespoeld). En toen op het strandje gaan liggen met een boekje/muziekje. Totdat de taxi-chauffeur ons kwam halen, tot onze verbazing keurig op tijd (wij waren later, en ook nog op tijd). Op de terugweg maar even gevraagd waar die naam suikerbrood eigenlijk vandaan kwam. Nou, dat was schijnbaar vanwege het feit dat de rotsen witte toppen hebben, van de vogelpoep. Charmant. De chauffeur bracht ons helemaal terug naar ons hostel. Dat was natuurlijk heerlijk, weer lekker relaxen op ons bed. Matthijs is nog wel even op en neer gelopen naar de snackbar voor een empenada en een heel raar Chileens frisdrankje, genaamd pap (smaakte naar kauwgomballen een beetje zoals rivella).

Zondag, tijd om het dorp weer te verlaten. Kan het dorp weer terugkeren naar de rust van voorheen zonder toeristen. Maar wat zullen we eens doen op onze laatste dag? We hadden alles wel zo’n beetje gezien. En op het strand bij het dorp zelf bleek het veel te hard te waaien (automatische scrub). Dus we hebben, nadat we onze bagage alvast hadden afgegeven bij het busstation, in het dorp een parkje gezocht en daar lekker zitten/liggen lezen. Ook op die manier vormden we een bezienswaardigheid. Voor de laatste keer. Tegen 7-en vertrokken we naar een restaurant voor onze laatste portie vis met sla en frites. En werden vervolgens een uur genegeerd door het personeel. Dan maar geen koffie toe. Of zou dat nog ergens anders kunnen? Hm, op het busstation dan maar. Maar niet die waar onze bus vertrekt, alleen op de andere. Daar dus nog wat gelezen, tot een half uur voor vertrektijd. Toen terug naar het juiste busstation en nog wat meer wachten. Maar gelukkig, een paar minuten te laat, kwam de bus toch aanrijden. Wij erin en hop hij vertrok alweer. Dit keer hadden we semicama stoelen (half-bed), zonder hard ding tussen ons in, maar wel wat minder zacht en minder horizontaal.

Ik heb dan ook beroerd geslapen. En Matthijs ook. Hij was intussen ook begonnen met snotteren, mogelijk vanwege het gras in het parkje waar we hadden gelegen (hooikoorts). Dus bij aankomst in San Pedro waren we allebei behoorlijk moe en gaar. Dus op t busstation, toen we werden aangesproken door 3 hostelvertegenwoordigers met mooie verhalen, de aardigste uitgekozen en meegegaan naar haar hostel. Dat viel toch wat tegen (rustig, niet centraal gelegen), dus we besloten verder te zoeken. We werden nog wel heel vriendelijk afgezet in het centrum. Daar eerst maar eens wat ontbeten. Mjum, dat was fijn! Lekker yoghurt met muesli en vers fruit voor mij en een roerei voor Matthijs. En wat brood, koffie en sap erbij. Dat was bijkomen! Daarna weer energie genoeg om te zoeken naar een hostel. Dat werd la ruca, wel wat aan de dure kant, maar een heerlijke kamer, hangmatten in de tuin, gezelligheid en natuurlijk centraal gelegen. Tijd om in te storten op bed. We voelden ons allebei echt niet zo fijn, dus een paar uur op bed waren hard nodig. Daarna voelde ik me wel wat beter, al had ik nog steeds last van mijn rug, maar Matthijs was helaas nog steeds snipverkouden. Dus voor het diner bleven we lekker dichtbij. En dat bleek een prima keuze. 3-gangen voor 4.000 pesos (ca. 6,5 euro) per persoon. En het bedienend mannetje was ook erg vriendelijk. Enig minpunt was de terminator-achtige film met het geluid nogal hard. Maar die was ook wel weer vermakelijk, zo nep was die. We hebben hem overigens niet afgekeken, maar zijn na het toetje lekker gaan bijslapen.

Gelukkig voelde ook Matthijs zich dinsdag alweer een stuk beter. We begonnen de dag met hetzelfde ontbijt als op maandag. Never change a winning team. Daarna gingen we maar eens op zoek naar dingen die we de komende dagen zouden kunnen doen (tour agencies in overvloed!) en naar buskaartjes. De laatste als eerst gekocht. Woensdag om 20 uur gaan we door naar Arica. Met de nachtbus dus. Als we daar aankomen is het plan om met de trein de grens naar Peru over te steken richting Tacna (ca. 1,5 uur). En dan willen we vanuit daar een nachtbus pakken naar Puno, aan het Titicacameer. Dat wordt wel onze langste reis tot nu toe, dus ik hoop maar dat we dat volhouden. We hebben in ieder geval de 23e het grootste deel van de dag vrij, zodat we bijvoorbeeld op het strand kunnen gaan liggen om uit te rusten. Maar eerst hadden we nog ruim anderhalve dag voor ons in San Pedro. En er is zoveel leuks te doen. Uit alle mogelijkheden hebben we uiteindelijk gekozen voor een bezoek aan 3 meren op de zoutvlakte (salar) en een bezoek aan de heetwaterbronnen (termas). Ook dit keer is het sandboarden afgevallen (remember, Fraukje). Te heet hier. De tour naar de zoutvlakte vertrok om 4 uur zodat we mooi nog wat tijd hadden om het dorp te verkennen en ons voor te bereiden (bikini aan en dat soort moeilijke dingen). Lekker langs de feria gelopen enzo. En nog even wat boekje gelezen en muziekjes geluisterd. We vertrokken met de tour vanaf een agency bij ons in de straat, dus dat was makkelijk. Na een kwartier ofzo waren we compleet en gingen we met zn allen (12 man inclusief gids) een busje met chauffeur in. Richting het eerste zoutmeer. Daarin mochten we een uur ofzo zwemmen. Raarrrr. Je bleef drijven, zie de foto’s. Ongetwijfeld net zoiets als de dode zee, maar daar ben ik niet geweest. De volgende stop waren de ojos del salar (de ogen van de zoutvlakte) dat waren 2 relatief zoete (lees: zo zout als de noordzee) meren in het midden van de zoutvlakte. Gemaakt door een bedrijf op zoek naar mineralen om te winnen. Mislukt duidelijk, want er waren slechts 2 meren en niet meer. We hebben wel weer lekker gezwommen. Al was t water behoorlijk koud. En de wind ook. De laatste stop was een zowat uitgedroogd zoutmeer. Een grote witte vlakte. Mooi! Daar hebben we ook nog een pisco sour gedronken en wat chips gegeten alvorens we de terugweg weer aanvingen. Tegen 9-en waren we weer in het dorp. Een ervaring rijker en hongerig! Helaas bleek het niet mogelijk om de volgende dag een auto te huren (daar hadden we eerder naar geïnformeerd, maar daar zouden ze pas rond 9 uur meer over weten). Dus boekten we de tour naar de termen de volgende dag om 9 uur s ochtends. En we gingen een hapje eten. Weer 3 gangen, dit keer voor 5000 pesos. Groentensoep en kip met mosterdhoningsaus. Jummie! En taart toe. Voldaan keerden we huiswaarts. Snel naar bed, want de volgende dag vroeg op.

... om onze tas in te pakken en uit te checken en te ontbijten en dat alles voor 9 uur. Dat is gelukt. Om kwart over 9 (natuurlijk waren ze iets later) stapten we in het busje naar de termas. Het was een goede 40 minuten rijden gok ik. Door een kaal woestijnlandschap met wat rotsen, cactussen en gras. Daarna kwam we aan bij een rivier, met een hoop groen (gezonder gras en andere planten) eromheen. En de rivier bestond uit 9 verschillende baden op verschillende niveau’s met daartussen iedere keer een waterval (of meerdere). Het water was bovenaan lekker warm. Beneden was het iets kouder, maar nog steeds aangenaam. Het was een idyllisch mooie plek. Na ruim 2 uur te hebben rondgedobberd werden we weer opgehaald door het busje en gingen we terug naar het dorp. Alweer waren we hongerig, dus tijd voor lunch. Daarna was het zo warm dat we allebei slechts zin hadden in een hangmat in de schaduw. Die hebben we dus opgezocht en van daaruit typ ik nu dit verslag. En ongelooflijk, ik ben weer bij. Over anderhalf uur pakken we de bus naar Arica en tot die tijd gaan we nog even lekker verder met relaxen in deze hangmatten met een biertje en een hapje bij de hand. Soms is het leven zo slecht niet